Πάλιωσα...

Πλάκα πλάκα, πέρασαν σχεδόν δύο μήνες θητείας. Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι περνάει γρήγορα ο καιρός στο στρατό.

Ένα briefing για όσους έχουν χάσει τα ίχνη μου: παρουσιάστηκα στην Κόρινθο στις 10 Αυγούστου. Εκεί έκατσα 5 βδομάδες. Παρουσιάστηκα ως πεζικάριος (ΠΖ), αλλά εξαρχής ήμουν υποψήφιος για το Σώμα Έρευνας Πληροφορικής (το ακριβοθώρητο ΕΠ), το οποίο θεωρείται το καλύτερο σώμα του Στρατού Ξηράς. Στην Κόρινθο όλοι οι υποψήφιοι περάσαμε από επιτροπή, και από τους 60 πήραν τελικά τους 40. Μέσα σ' αυτούς ήμουν κι εγώ.

(Μην ακούσω καμιά βλακεία για βύσμα. Αν είχα βύσμα, προφανώς θα πήγαινα Ναυτικό και όχι Στρατό Ξηράς.)

Αυτούς τους 40 μας φέρανε για εκπαίδευση 3 εβδομάδων στο Γουδί. Σ' αυτό το στάδιο βρίσκομαι τώρα. Έχουν περάσει οι 2 βδομάδες και μένει άλλη μια. Μετά απ' αυτό πηγαίνω στην... Ορεστιάδα. Για όσους έχουν σκουριάσει στη γεωγραφία, να τους θυμίσω ότι ελάχιστα μέρη είναι πιο ψηλά. Πιστεύω να διαλύθηκαν και οι τελευταίες υποψίες περί βύσματος...

Πάντως, απ' αυτούς τους δύο μήνες έχω ήδη αρκετές αναμνήσεις κι εμπειρίες. Αυτή όμως που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι η περιβόητη σκοπιά.

Οι περισσότεροι φαντάροι μισούν τις σκοπιές. Σε κάποιον που δεν ξέρει, αυτό φαίνεται κάπως υπερβολικό, μιας και θεωρεί ότι σκοπιά είναι απλά δύο ώρες ορθοστασίας που δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι.

Το νούμερο που μου έτυχε εμένα ήταν το εξής: 12:00-15:00, 21:00-00:00, 4:00-6:00 (σε κάποια στρατόπεδα οι ημερήσιες σκοπιές είναι τρίωρες και οι νυχτερινές δίωρες). Στο πρώτο τρίωρο όντως βαρέθηκα. Ο ήλιος ήταν ντάλα πάνω από το κεφάλι μου, νύσταζα, και δεν πέρασε ούτε ψυχή. Βασικά αναλώθηκα στην εξερεύνηση της γύρω περιοχής. Ήθελα, βλέπετε, να ξέρω καλά τα κατατόπια, γιατί στις επόμενες βάρδιες θα ήταν σκοτάδι.

Το σκοτάδι αλλάζει αισθητά τα πράγματα. Οι αισθήσεις (κυρίως η ακοή) εντείνονται κατακόρυφα, και υπάρχει μια συνεχής ψιλο-ανησυχία του στυλ "Τι ήταν αυτός ο ήχος", "Κάτι σαν να κουνήθηκε εκεί" κτλ. Ο άνθρωπος όμως έχει μια τρομερή προσαρμοστικότητα. Γρήγορα λοιπόν συνήθισα την κατάσταση αυτή, και έπρεπε να βρω έναν τρόπο να περάσω τις επόμενες 2,5 ώρες.

Άν έχεις τόσο χρόνο να περάσεις μόνος σου, στο σκοτάδι, την ερημιά και την ησυχία, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι η σκέψη.

Και τι δεν πέρασε απ' το μυαλό μου εκείνες τις ώρες. Ευχάριστες (και όχι μόνο) αναμνήσεις, μέρη, πρόσωπα, φίλοι, γυναίκες... Ένα πράμα που θυμήθηκα σ' εκείνη τη σκοπιά ήταν όταν ήρθε η κοπέλα μου να με βρει στην Αμερική. Είχα νοικιάσει αμάξι για να πάω από το Pittsburgh στη Νέα Υόρκη να την πάρω από το JFK. Το να βρω το δρόμο μου στους ατελείωτους interstates ήταν από μόνο του μια περιπέτεια. Τέλος πάντων, όταν γυρίσαμε επιτέλους στο Pitt, πήρα τηλέφωνο τον κολλητό μου να βγει στο παράθυρό του να τον χαιρετήσουμε, γιατί εκείνη τη στιγμή περνάγαμε με το αμάξι κάτω από το σπίτι του. Τα πάντα ήταν κατάλευκα...

Κάτι άλλο που θυμήθηκα στη σκοπιά ήταν όταν έδινα Proficiency πριν χρόνια, και για κακή μου τύχη στο ίδιο σχολείο έδινε κι ένα άτομο που με τίποτα δεν ήθελα να δω. Μια ανάμνηση που ήταν κυριολεκτικά θαμμένη στο μυαλό μου...

Τέλος πάντων, μ' αυτές τις σκέψεις (και με τις περιοδικές διακοπές που μου κάνανε τα περίπολα και οι έφοδοι - αλτ τις ει κτλ) πέρασε ευχάριστα το τρίωρο. Η σκοπιά σου μαθαίνει να κάνεις παρέα με τον εαυτό σου, κι εμένα μου αρέσει αυτό, αλλά όταν ήρθε ο δεκανέας αλλαγής με τον αντικαταστάτη μου δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χάρηκα. Επιτέλους θα πήγαινα για ύπνο!

Όχι όμως για πολύ. Τέσσερις ώρες μετά (στις 4:00 τα ξημερώματα δηλαδή) ήταν πάλι η σειρά μου.

Σ' εκείνη τη βάρδια, το κρύο ήταν τόσο τσουχτερό που δεν μπόρεσα να σκεφτώ τίποτα.

Γιωτάς

Πάνω στην τρέλα μου, πάνω στην αλητεία μου
ήρθε το γράμμα για να κάνω τη θητεία μου
ήρθε το γράμμα πως με πήρανε φαντάρο
κι ήταν λες κι είδα με τα μάτια μου το χάρο.

Μερικές φορές ακόμα και τα ποπ χαζοσουξεδάκια αποκτάνε νόημα...

The sky is the limit...

...αλλά μερικές φορές είναι καλό να κοιτάμε και λίγο προς τα κάτω: σήμερα, περπατώντας προς το σπίτι μου, βρήκα στο δρόμο 40 (σαράντα) ευρώ! Όχι 2, όχι 5... 40!

Τι σου είναι η τύχη...

Επί τέσσερις μήνες δούλευα δίπλα στο σπίτι της, κι όμως δεν την είδα ούτε μία φορά. Είδα τον πατέρα της, είδα τη μητέρα της... εκείνη όμως όχι.

Και την Παρασκευή που ξαναπέρασα τυχαία από εκεί, την πέτυχα να οδηγεί στο αντίθετο ρεύμα! Και όχι μόνο αυτό... Σταμάτησε για να μιλήσει στο κινητό - λίγα μόλις μέτρα από το σημείο που την εντόπισα! Τι σου είναι η τύχη μερικές φορές.

Ξαφνιάστηκε φυσικά που με είδε, μετά όμως χάρηκε. Λογικό είναι. Είμαστε οικογενειακοί φίλοι και γνωριζόμαστε από μωρά. Μιλήσαμε λίγο, εγώ όμως δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ απόλυτα. Ήταν εκθαμβωτική. Ψηλή και αγέρωχη, προσεγμένο στην εντέλεια ντύσιμο... Και με ένα arrogance και μια αύρα που λειτουργούν σαν αδιαπέραστες ασπίδες.

Φυσικά δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή της - άλλωστε ούτε κι εγώ είχα. Δέκα λεπτά μετά λοιπόν έβλεπα απ' τον καθρέφτη μου το αυτοκίνητό της να απομακρύνεται.

Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη είναι...

Drugs

More than a year has passed, but it seems like yesterday...

I was walking down Serfiotou Street. Suddenly, a silver VW Polo passed, speeding its way towards downtown. For a quick second I looked, and in the back seat I saw my old friend Vasili. He saw me too. His eyes sparkled. I could tell that he was happy to see me.

I hadn't seen him in years. We were schoolmates and friends during elementary and high school. But then, one day he stopped coming to school. Everybody was wondering why. Rumour had it that he dropped out, and that he became a junkie.

It was easy to see that Vasilis yelled something to the driver. Next thing I knew, the car braked forcefully. Vasilis got out and approached me. He couldn't walk straight and his eyes were half-closed.

-Alex, nice seeing you my friend.
-Hey man, where have you been? Long time no see.
-Listen old friend, I have had some problems lately. I got into drugs. The guys here are junkies too. Man, I'm trying to get clean but I need your help...
-What can I do?
-Can you lend me some money? I'm in real need man. My family has deserted me.

Stunned as I was, I instictively reached into my pocket.

-Look man, this ten-euro bill is all I have. You can have it, but I need one thing from you.
-Yeah, anything.
-Next time I see you, I want you to be better.
-Sure thing man. I told you, I'm trying to get clean. Thanks.

Then he got into the car, not looking back. The car rolled fast.

I'm sure it has happened to you. Many times we run across somebody that we haven't seen in a very long time, and then, after a week or so, we see them again.

So, two weeks after that incident I saw Vasili again. He was dead...

Να τα εκατοστήσω!

Αυτό είναι το δέκατο post μου! Αναλογιζόμενος και κάτι που μου είπε χτες ένας φίλος μου (δηλαδή ότι με διαβάζει συχνά και ότι κάθε μέρα κοιτάει αν έχω γράψει κάτι καινούριο), οδηγήθηκα στο να παραθέσω κάποιες σκέψεις για το blog γενικά.

Διάφοροι λόγοι με ώθησαν να ξεκινήσω το blog. Σίγουρα, βασικός λόγος ήταν η βαρεμάρα της δουλειάς. Καθοριστικός παράγοντας επίσης ήταν ότι διάβαζα κάποια ωραία blogs, και ήθελα να δω αν μπορώ να τα καταφέρω εξίσου καλά (υπό αυτό το πρίσμα, δικαιολογώ εν μέρει τον Κώστα Γιαννακίδη, ο οποίος έγραψε στο "Ε" ότι πολλοί bloggers γράφουν από ματαιοδοξία, και προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στη blogόσφαιρα).

Ο σημαντικότερος λόγος για μένα όμως ήταν η αγάπη μου για το γράψιμο και ο θαυμασμός που μου προκαλεί ένα καλογραμμένο κείμενο.

Με γοητεύει ο γραπτός λόγος. Χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία με τον προφορικό (λεξιλόγιο, γραμματική, συντακτικό), αλλά οι διαφορές είναι τεράστιες. Όταν μιλάμε, η ταχύτητα παίζει πρωταρχικό ρόλο, και συχνά περνάμε ασυναίσθητα απ' το ένα θέμα στο άλλο (γι' αυτό και πολλές φορές ο διάλογος δεν οδηγεί πουθενά). Αντιθέτως, για να γράψεις κάτι, απαιτείται πρώτα να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια τάξη - να σχεδιάσεις από πριν τι θα πεις και πώς.

Όμως, η αξία του γραπτού λόγου δεν θα είχε καμία σημασία για μένα, αν δεν είχα κάτι να πω. Και εκείνες τις μέρες που ξεκίνησα το blog με απασχολούσε έντονα ένα θέμα (μαντέψτε με τι είχε να κάνει). Αισθανόμουν την ανάγκη να γράψω κάτι γι' αυτό. Μου αρέσει να βλέπω τις σκέψεις μου καταγεγραμμένες.

Σήμερα λοιπόν είναι η δέκατη φορά που συμβαίνει αυτό. Και συνειδητοποιώ ότι εκτός από μένα ενδιαφέρονται κι άλλοι γι' αυτά που γράφω. Όπως είπα ήδη, με πληροφόρησε χτες ένας φίλος μου (ονόματα δεν λέμε gmar) ότι διαβάζει το blog μου κάθε μέρα. Αυτό το πράγμα μου το 'χει πει κι ένας άλλος. Ένας τρίτος με έχει βάλει στα RSS feeds του! Ρε, λες να έχω ταλέντο στη συγγραφή;

Γιατί όχι; Στις Πανελλήνιες του 98 έγραψα 18 στην Έκθεση! Ξεπέρασα όλους τους τριτοδεσμίτες γνωστούς μου. Και μιλάμε για την Έκθεση των Δεσμών (5 σελίδες αναφοράς), όχι για τη γελοία Έκθεση του καινούριου συστήματος.

Κάντε μου μια χάρη. Όποιος διαβάσει αυτό το post ας αφήσει ένα comment (και ανώνυμο ακόμα). Έχω περιέργεια να δω πόσοι διαβάζουν το blog. Η ματαιοδοξία που λέγαμε...

Δέκατο post λοιπόν. Αν και στο στρατό θα μου είναι λίγο δύσκολο να γράφω, μου εύχομαι να τα εκατοστήσω!



ΥΓ. Μαζί με το blog, έχει γενέθλια κι ένα άτομο που σημαίνει πολλά για μένα. Χρόνια πολλά απ' τα βάθη της καρδιάς μου.

Μεταλλικές σκέψεις

Άκουγα πριν λίγο στο iPod Metallica (συγκεκριμένα το Justice For All). Διαπίστωσα ότι οι σκληροί αυτοί ήχοι δεν με αφήνουν ούτε τώρα ασυγκίνητο, παρόλο που πάνε γύρω στα 12 χρόνια από τότε που τους άκουγα φανατικά.

Όλα σχεδόν τα αγόρια περνάνε από αυτή τη φάση, κι εγώ δεν αποτέλεσα εξαίρεση. Όλα στην ίδια περίπου ηλικία - τρίτη γυμνασίου, πρώτη λυκείου, κάπου εκεί. Είναι τα χρόνια της εφηβείας, και η επαναστατικότητα, η ενεργητικότητα, η οργή ίσως, που χαρακτηρίζουν την περίοδο αυτή βρίσκουν τον ιδανικό εκφραστή τους στο metal.

Και δεν υπάρχει καλύτερος εκπρόσωπος του metal από τους Metallica. Το γκρουπ αυτό είναι στην ουσία οι ιδρυτές αυτής της μουσικής - το λέει άλλωστε και το όνομά τους. Μεσουράνησαν τη δεκαετία του 80 (γέμιζαν στάδια με 300.000 άτομα για πλάκα), αλλά και τη δεκαετία του 90, οπότε ωριμάζοντας κι οι ίδιοι, κατόρθωσαν να κάνουν το metal προσιτό και σε ένα πιο ώριμο κοινό.

Πολλοί θα πουν ότι το album με το οποίο πέτυχαν αυτόν τον άθλο (το Black Album δηλαδή) είναι και το καλύτερό τους. Είναι γεγονός ότι ο δίσκος αυτός είναι πολύ σημαντικός από διάφορες απόψεις. Δισκογραφικά ήταν μια πολύ μεγάλη επιτυχία, όχι μόνο για τα δεδομένα του metal αλλά και γενικά. Για το metal υπήρξε ορόσημο, γιατί αγκαλιάστηκε εξίσου από τους σκληροπυρηνικούς μεταλλάδες αλλά και από τους λιγότερο μυημένους. Και τέλος, για τους ίδιους τους Metallica αποτέλεσε σημείο καμπής. Πράγματι, υπάρχουν οι σκληροί Metallica της περιόδου πριν το Black Album, υπάρχει το Black Album, και υπάρχουν και οι soft Metallica μετά το Black Album.

Εγώ όμως πιστεύω ότι ο ακριβώς προηγούμενος δίσκος, το Justice For All δηλαδή, είναι σαφώς ο ανώτερος του συγκροτήματος. Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 80, και η ωριμότητα αλλά και η αυτοπεποίθηση του γκρουπ είναι στα all-time high τους. Επίσης πετυχαίνουν έναν ιδανικό metal ήχο, με απίστευτα κρουστά και με τη χρυσή τομή μεταξύ διαύγειας και σκληρότητας. Και τα τραγούδια... Θα αναφερθώ μόνο στο Ένα: One... Όσοι ξέρουν θα έχουν ήδη ανατριχιάσει.

Το 2003 οι Metallica κυκλοφόρησαν τον μέχρι στιγμής τελευταίο δίσκο τους, ο οποίος δίχασε κοινό και κριτικούς αφήνοντας μια μάλλον χλιαρή εντύπωση. Εμένα μπορώ να πω ότι μου άρεσε, και τον άκουσα αρκετά. Μάλιστα, εκείνο το καλοκαίρι βρισκόμουν στη Νάξο, κι έτσι έχω συνδέσει το CD αυτό με την ανεπανάληπτη βραδινή διαδρομή Άγιος Προκόπιος - Μικρή Βίγλα (by the way, οι διακοπές αυτές ήταν απ' τις καλύτερες της ζωής μου, αλλά γι' αυτό το θέμα θα μιλήσω άλλη φορά).

Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ Metallica (και αν είστε κοπέλα, most certainly you haven't) δώστε τους μια ευκαιρία. Η αισθητική είναι σκληρή, αλλά και το χάρισμα του γκρουπ σαφές...


Update 1/11/2018: κυκλοφόρησε η remastered έκδοση...

 

No.2

Το καλοκαίρι του 2003 ο φίλος μου ο Χρήστος (συμφοιτητής στο ΕΜΠ) είχε κάνει ένα κορυφαίο πάρτυ. Το καλύτερο πάρτυ που έχω πάει ποτέ...

Τι ήταν αυτό που το διαφοροποιούσε; Ο ιδανικός χώρος. Το σπίτι του Χρήστου είναι σαν εξοχικό, με έναν ευρύχωρο και προσεγμένο κήπο (ο αδελφός του είναι κηπουρός...). Επίσης, το μέρος εκεί είναι ψιλοερημικό, οπότε δεν υπάρχει και πρόβλημα με τους γείτονες.

Τα στοιχεία αυτά αξιοποιήθηκαν στο έπακρο. Νοικιάστηκαν επαγγελματικά ηχοσυστήματα και φωτορυθμικά, δημιουργήθηκαν ειδικοί χώροι για τον DJ και για το bar (αλκοόλ εννοείται άφθονο), ο καιρός ήταν ιδανικός... Ο απολογισμός ήταν πάνω από 80 άτομα και μια αξέχαστη βραδιά.

Έκτοτε, πολλοί τον έψηναν να το επαναλάβει (κι εγώ ανάμεσά τους). Εκείνος ήταν διστακτικός, και όχι άδικα: ζημιές στον κήπο και στο σπίτι, έξοδα, χρόνος και μανούρα για να γίνουν όλες οι απαραίτητες προετοιμασίες, άντε να βρεις τα άτομα κτλ.

Τώρα όμως έφτασε ο καιρός για το Νο.2. Επιτέλους ο Χρήστος και ο αδελφός του ψήθηκαν και το πήραν απόφαση. Και μαζί μ' αυτούς ψήθηκαν και όλοι οι παλιοί διοργανωτές, αλλά και κάποιοι καινούριοι. Εγώ είμαι ένας απ' αυτούς...

Αυτή τη φορά λοιπόν αποφάσισα να συμμετάσχω στη διοργάνωση. Άλλωστε, εγώ ήμουν απ' αυτούς που επέμεναν να επαναληφθεί το σκηνικό. Παρόλο που λόγω δουλειάς δεν μπορώ να συμβάλλω όσο θα ήθελα, εντούτοις θα δώσω το magic touch μου!

Βασικά όλοι προσπαθούμε να ξεπεράσουμε το προηγούμενο πάρτυ. Οι ιδέες για να επιτευχθεί αυτό είναι πολλές, και κάποιες θα υλοποιηθούν, άλλες όμως όχι. Το αν θα τα καταφέρουμε θα το κρίνουν οι 120 καλεσμένοι μας...


ΥΓ. Αν είστε κοπέλα και διαβάζετε αυτό το post, τότε θεωρήστε το ως πρόσκληση. Εκτυπώστε το και δείξτε το στην είσοδο!

Ο τολμών νικά

For the record, να σημειώσω ότι είμαι αρκετά διστακτικός (και ντροπαλός), οπότε έχετε υπόψιν σας ότι αυτά που θα πω παρακάτω δεν τα εφαρμόζω απόλυτα ούτε κι εγώ.

Όταν ήμουν στην Αμερική, πήγαινα συχνά στο γυμναστήριο του CMU (στο Skibo για όσους ξέρουν). Εκεί είχε ένα poster το οποίο έδειχνε μια μπασκέτα, και από κάτω έγραφε: You will always lose 100% of the shots you don't make.

Η φράση αυτή δηλώνει κάτι απλό και αυτονόητο: καλύτερα να ρισκάρουμε για κάτι και να αποτύχουμε παρά να μην ρισκάρουμε καθόλου. Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να διαφωνεί. Παρ' όλα αυτά, τόσοι και τόσοι άνθρωποι (κι εγώ ανάμεσά τους) περνούν την καθημερινότητά τους διστάζοντας, δειλιάζοντας αν θέλετε, και μην τολμώντας να διεκδικήσουν κάτι που πραγματικά θέλουν. Τα παραδείγματα είναι πολλά: ανομολόγητοι έρωτες, το ανάστημα που ποτέ δεν υψώθηκε, οι εξετάσεις που ποτέ δεν επιχειρήθηκαν, η καλύτερη δουλειά που ποτέ δεν αναζητήθηκε...

Διάβαζα πρόσφατα μια συνέντευξη του Steve Jobs, ιδρυτή της Apple, τον οποίο θαυμάζω (και έμπρακτα, μιας και είμαι κάτοχος ενός iBook). Εκεί αφηγείται μια ιστορία που είναι αρκετά διδακτική. Κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του, παρατήρησε στο κοινό μια όμορφη κοπέλα. Του έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση που κόντεψε να χάσει τα λόγια του (όσοι ξέρουν τις ομιλίες του Jobs ξέρουν πόσο δύσκολο είναι αυτό). Όταν ολοκλήρωσε την παρουσίαση, σκέφτηκε να πάει να της μιλήσει, όμως είχε κανονίσει ένα σημαντικό meeting. Αναλογίστηκε λοιπόν το εξής: "αν αυτή ήταν η τελευταία μέρα της ζωής μου, θα προτιμούσα να την περάσω με αυτήν την υπέροχη γυναίκα ή να πάω στο βαρετό meeting;". Μαντεύετε ποια ήταν η κατάληξη: της μίλησε, βγήκανε για δείπνο, και λίγους μήνες αργότερα παντρεύτηκαν...

Όλοι έχουμε ακούσει τη φράση "αυτή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου". Μου αρέσει κι εμένα πολύ (άλλωστε σε πρόσφατο post έχω γράψει γι' αυτό το θέμα). Η ανωτέρω ιστορία όμως μας θυμίζει ότι υπάρχει κι άλλη μια: "ζήσε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία", με την οποία επίσης συμφωνώ. Θα τολμήσω λοιπόν να τις συνδυάσω και να φτιάξω ένα δικό μου σλόγκαν: "αυτή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου, κατά τη διάρκειά της όμως να θυμάσαι ότι μπορεί να είναι και η τελευταία".


ΥΓ. Τελικά όπως βλέπετε επέζησα της Μυκόνου. Κορυφή όπως πάντα, τι να λέμε τωρα...

The time has come...

Εδώ και 7 χρόνια, ο Μάιος σημαίνει ένα πράγμα για μένα: ότι έφτασε ο καιρός για την πρώτη μου επίσκεψη της χρονιάς στην πρωτεύουσα της ελληνικής διασκέδασης. Τη Μύκονο.

Αυτό το νησί έχει ιστορία για μένα. Το 1999 πήγα με το Πολυτεχνείο στις φοιτητικές εκδρομές. Μετά συμπέρανα ότι σ' αυτό το μέρος πρέπει να πάω και ένα καλοκαίρι, και μάλιστα όχι με ξενέρωτους συμφοιτητές αλλά με τους κολλητούς μου φίλους (οι οποίοι άλλωστε έχουν έφεση σε τέτοια πράγματα). Πήγαμε λοιπόν το καλοκαίρι του 2000.

Μπορεί αυτές οι χρονιές να μην σας φαίνονται και πολύ πίσω, αλλά για σκεφτείτε το λίγο καλύτερα... Εγώ τις μετράω με τραγούδια. Tο 1999 ήταν το Silence και το Kama Sutra. To 2000 ήταν το Lady και το See The Trouble With Me... Προσπαθείστε να θυμηθείτε που βρισκόσασταν και τι κάνατε. Ίσως εκπλαγείτε.

Εν πάσει περιπτώσει, πήγαμε λοιπόν το 2000, μείναμε με το στόμα ανοιχτό και ξαναπήγαμε φυσικά το 2001. Και το 2002 συνέβη το ορόσημο: αγοράζει ένας εκ των κολλητών σπίτι στη Μύκονο!

Έκτοτε δεν έχει υπάρξει γυρισμός. Κάθε χρόνο πηγαίνουμε τουλάχιστον 3 φορές: Μάιο (στις φοιτητικές για πιπινο-οφθαλμόλουτρο), Ιούνιο (του Αγ. Πνεύματος), Ιούλιο (κορυφή), πιθανότατα και Αύγουστο (τίγκα στους Ιταλούς - δεν το συνιστώ). Καταλαβαίνετε τι αναμνήσεις έχω απ' αυτό το μέρος.

Σήμερα λοιπόν στις 17:00 την κάνω για εκεί (ακούμε ότι γίνεται ένας χαμός). Μα θα μου πείτε "καλά ρε χαραμοφάη, δεν δουλεύεις;" . Δουλέυω ρε παιδιά, αλλά Μύκονος είναι αυτή. Τέτοια ώρα φεύγει το High-Speed, τι να κάνουμε; Πήγα στο αφεντικό και του ξεκαθάρισα ότι σήμερα θα χρειαστεί να φύγω πιο νωρίς - και ότι δεν σηκώνω κουβέντα!

Και έχω άγριες διαθέσεις... Θα τα γκρεμίσω όλα (βέβαια μετά θα έρθει ο τέτοιος και θα τα ξαναχτίσει). Την Κυριακή το απόγευμα, ένας απ' τους δυο μας (ή εγώ ή η Μύκονος) δεν θα είναι όπως πριν...

Οπότε, παίζει αυτό να είναι το τελευταίο μου post...

- How will you live, John? - Day by day...

Τον τελευταίο καιρό, έχω έρθει αντιμέτωπος με ένα δύσκολο δίλημμα (έχει να κάνει με τα επαγγελματικά). Δεν έχει νόημα πιστεύω να το αναλύσω διεξοδικά, αρκεί να πω ότι είναι αρκετά δυσεπίλυτο, μιας και υπάρχουν ακλόνητα επιχειρήματα εκατέρωθεν. Αφήστε που ο καθένας απ' αυτούς που έχω ρωτήσει έχει να πει κάτι διαφορετικό απ' τους άλλους...


Αποφάσισα λοιπόν να εφαρμόσω την αγαπημένη μου τακτική του "βλέποντας και κάνοντας". Να πάψω δηλαδή να ψάχνω όλα τα επιχειρήματα, τα υπέρ και τα κατά και τις διαφορετικές εκδοχές, και να πάω με τη ροή (go with the flow θα λέγανε οι χαζοί αμερικάνοι φίλοι μας).

Θα εξεγερθούν πολλοί αναγνώστες λέγοντας "είσαι με τα καλά σου;" "αυτό είναι ανευθυνότητα" κτλ. Ενώ συνήθως θα συμφωνούσα μαζί τους, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι σε κάποιες περιπτώσεις η μέθοδος αυτή είναι η μόνη που μπορεί να δώσει λύση. Άλλωστε, βλέποντας και κάνοντας δεν σημαίνει αδιαφορία (τουλάχιστον όπως το εννοώ εγώ). Το αντίθετο, σημαίνει ότι παύω να ανησυχώ και να αγχώνομαι υπερβολικά, συλλέγω καθημερινά περισσότερα στοιχεία επί του προβλήματός μου, και μεταθέτω τις δύσκολες αποφάσεις σε μια άλλη στιγμή.

Ωραία θα ήταν να μπορούσαμε να προβλέψουμε και να σχεδιάσουμε τα πάντα, δυστυχώς όμως αυτό δεν γίνεται. Σε δύσκολα ζητήματα μάλιστα (που η πολυπλοκότητα είναι μεγαλύτερη), μια τέτοια αντιμετώπιση μπορεί να προκαλέσει το χάος. Άλλωστε, αν κοιτάξει κανείς το θέμα βαθύτερα, θα διαπιστώσει ότι σχεδόν πάντα η πηγή των προβληματισμών μας είναι ένας εξ' ορισμού αστάθμητος παράγοντας: οι συνάνθρωποί μας. (Θα ανοίξω εδώ μια παρένθεση και θα πω ότι γι' αυτόν το λόγο η καλύτερη εφαρμογή του βλέποντας και κάνοντας είναι στα συναισθηματικά - ένα από τα αρχαιότερα και πιο δύσκολα προβλήματα).

Παρεμφερής είναι και η φράση "ζήσε μέρα με τη μέρα", και όλες οι βαρύγδουπες παραλλαγές της όπως "σήμερα έιναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου" κτλ. Αυτές είναι κατά τη γνώμη μου καλές συμβουλές. Πολλές φορές έχω συμβουλέψει φίλους μου με ένα τέτοιο μοτίβο. Πάντα όμως προσθέτω ότι χωρίς καθαρό μυαλό και καλή αντίληψη, οι φράσεις αυτές δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα.

Τέλος πάντων, το θέμα τραβάει σε μάκρος και είναι αδύνατο να αναλυθεί σε ένα ταπεινό post. Θα κλείσω λοιπόν εδώ, λέγοντας όμως ότι την επόμενη φορά που θα αντιμετωπίσετε ένα δύσκολο πρόβλημα δοκιμάστε και το "βλέποντας και κάνοντας". Ίσως σας βοηθήσει!

ΥΓ. Ο τίτλος του post προέρχεται απ' την ταινία First Blood Part 2 (κοινώς Rambo 2...)

5410 Howe St, Shadyside

Για όσους δεν το ξέρουν, πέρασα το δεύτερο εξάμηνο του 2005 στην Αμερική, και συγκεκριμένα στο Pittsburgh της Pennsylvania. Ο λόγος ήταν η ολοκλήρωση του Master μου.

Πέρασα πολύ ωραία βέβαια, αλλά η αλήθεια είναι ότι μου έλειπε η Ελλάδα. Εκτός αυτού, ήταν η πρώτη φορά που έφευγα απ' το σπίτι μου, και μου έλειπε κι αυτό. Όταν λοιπόν επέστρεψα, δεν μπορώ να πω ότι λησμονούσα ιδιαίτερα το Pitt. Είχα πολλές ωραίες αναμνήσεις, αλλά ως εκεί. Άλλωστε, 6 μήνες δεν είναι αρκετοί για να δεθείς αισθητά με πρόσωπα και καταστάσεις.

Σήμερα όμως, συνέβη κάτι και θυμήθηκα όλα αυτά - μέχρι και συγκινήθηκα, μπορώ να πω. Τι; Είδα την καταχώρηση που έχει βάλει ο Antonio (το παιδί που πήγε στο σπίτι μου αφότου έφυγα) για να πουλήσει τα έπιπλά του. Υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια: τα έπιπλα αυτά ήταν δικά μου - τα είχα αγοράσει καινούρια απ' το ΙΚΕΑ και τα συναρμολόγησα μόνος μου. Όταν έφυγα, τα πούλησα στον Antonio.

Η καταχώρηση έχει και φωτογραφίες (δείτε την: http://pittsburgh.craigslist.org/hsh/163701679.html ), οι οποίες σίγουρα βοήθησαν στο να ζωντανέψουν οι αναμνήσεις. Βέβαια, όταν λέμε αναμνήσεις, συνήθως δεν εννοούμε σπίτια και έπιπλα, αλλά ανθρώπους. Θέλω λοιπόν να αναφέρω εδώ κάποια ονόματα.

Μάκη, μου έχουν λείψει οι γουρουνιές μας ρε φίλε. Μου έχουν λείψει οι πίτσες, τα ξενύχτια, οι ταινίες και το διάβασμα που κάναμε. Χάρη, μου έχει λείψει η τρέλα σου και το weird schedule σου. Antonio, I miss your diplomacy sharmouta. Kiki, μού 'λειψε η τσαχπινιά σου. Φανούλα, μου έλειψε η αίσθηση ότι είσαι κάπου κοντά (by the way, ακόμα δεν μου έχεις ανταποδώσει το ξενύχτι που έκανα για να σου φτιάξω το laptop). Alex, μού 'λειψε η φωνή σου ρε τύπε. Και Ίππο, μου έλειψε το... αμάξι σου.

Πάντως, δεν είπα ακόμα την τελευταία μου λέξη στις United States. Κι αν ποτέ βρεθώ ξανά στο Pitt, δεν θα αρκεστώ σε ένα ψωροτραπέζι στο Sanctuary, αλλά θα σβήσω απ' το χάρτη όλο το Strip και μετά όλο το Southside!

Αυτοί που ανέφερα πιο πάνω ξέρουν τι εννοώ...

Eurovision-έκτρωμα

Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ τουλάχιστον χαζό να κερδίζουν σε έναν καλλι-τεχνικό διαγωνισμό οι Lordi - ένα συγκρότημα που δεν έχει ούτε κάλλος ούτε τέχνη...

Πάντως, δεν με εξέπληξε το αποτέλεσμα. Οι Lordi είχαν μεγάλη δυναμική και η δημοτικότητά τους αυξανόταν μέρα με τη μέρα. Το ζητούμενο είναι ο λόγος για τον οποίο συνέβη αυτό.

Η επικρατέστερη αντίληψη είναι ότι συσπειρώθηκαν όσοι αντιπαθούν το διαγωνισμό, σκεφτόμενοι ότι "επιτέλους μια συμμετοχή που διακωμωδεί τη Eurovision, ας την ψηφίσουμε!". Δείτε για παράδειγμα το Ιστολόγιο http://histologion-gr.blogspot.com/ το οποίο είναι πολιτικό (!) blog. Η προφανής αντίφαση που υπάρχει εδώ όμως είναι ότι όλοι αυτοί υποτίθεται ότι δεν δίνουν δεκάρα για τη Eurovision, και παρ' όλα αυτά τους ενδιαφέρει να κάνουν κάτι για να την απαξιώσουν. Συγνώμη, αλλά αυτό εγώ το ονομάζω κόμπλεξ.

Και γράφοντας αυτή τη λέξη, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τους πολέμιους της Άννας Βίσση. Αναρωτιέμαι τι τους έχει κάνει η γυναίκα (ΟΚ, μην πω κοπέλα και με πάρουν με τα γιαούρτια). Αν βάλει κάποιος κάτω την καριέρα της, πιστεύω θα αισθανθεί ένα μικρό δέος, ειδικά αν λάβει υπόψιν του τα ελληνικά δεδομένα. Και τη βραδιά του διαγωνισμού ήταν εξαιρετική - και σε εμφάνιση και σε ερμηνεία.

Ας μην ξεχνάμε βέβαια το γεγονός ότι ανάμεσα στη Βίσση και στους Lordi υπήρχαν άλλοι 7 διαγωνιζόμενοι, οπότε δεν τίθεται θέμα άμεσης σύγκρισής τους. Το point που θέλω να κάνω όμως έιναι ότι η Βίσση άξιζε κάτι παραπάνω από τη ένατη θέση - και σίγουρα οι Lordi δεν άξιζαν την πρώτη.

Του χρόνου βλέπω Καλομοίρα...

ΥΓ. Έχω και μια πρόταση: αφού δεν έχουμε κερδίσει ποτέ το Oscar ξενόγλωσσης ταινίας, προτείνω φέτος να δείξουμε τη δυσαρέσκειά μας στέλνοντας Γκουζγκούνη.

Da Vinci Code - τι άλλο;

Όλοι γι' αυτή την ταινία μιλάνε (από την Espresso μέχρι το Βήμα), οπότε ας γράψω κι εγώ κάτι. Άλλωστε την είδα χτες (σε συνοικιακό σινεμά και όχι σε multipex όπου η αναμονή μπορεί να αγγίξει τις 2 εβδομάδες), κι έτσι μπορώ να εκφέρω μια γνώμη.

Το πρώτο μου σχόλιο είναι ότι η ταινία είναι αρκετά χαώδης - όχι σε επίπεδο υπόθεσης, αλλά στην ποσότητα των ιστορικών (και μη) πληροφοριών που παρατίθενται. Αρκετές φορές διακόπτεται η πλοκή για να αφηγηθεί κάποιος χαρακτήρας το εκάστοτε ιστορικό background (στις περιπτώσεις αυτές χρησιμοποιούνται και κάποια καλογυρισμένα flashbacks). Ακριβώς εκεί είναι που ο θεατής μπορεί εύκολα να χαθεί, αφενός μεν γιατί η αφήγηση αυτή τρέχει πολύ γρήγορα, αφετέρου γιατί αμέσως μετά η υπόθεση πρέπει ταχύτατα να συνεχιστεί. Τέλος πάντων, αυτό δεν το θεωρώ χτυπητό μειονέκτημα, αλλά ίσως ενοχλήσει κάποιους θεατές.

Κάτι που είναι όντως μειονέκτημα είναι η τελείως άχρωμη και flat σκηνοθεσία του Ron Howard. Χωρίς να του έχω και πολλή εμπιστοσύνη ως σκηνοθέτη, πιστεύω ότι, στην προσπάθειά του να μείνει απόλυτα πιστός στο βιβλίο, απέτυχε να δώσει ένα προσωπικό στυλ (έχει άραγε;). Συμπαρασέρνει έτσι και τους ηθοποιούς του, οι οποίοι δίνουν απλά ικανοποιητικές ερμηνείες. Εξαίρεση αποτελούν ο Ian McKellen (σύντομα θα τον ξανααπολαύσουμε ως Magneto) και ο Paul Bettany. Ο πολύς Tom Hanks αποδεικνύεται... λίγος μπροστά τους. Η Audrey Tautou μάλλον είναι λίγη γενικώς.

That being said, η πλοκή καταφέρνει να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Γενικά, την ταινία τη συστήνω, απλά μην περιμένετε ένα αριστούργημα γιατί θα απογοητευτείτε.

Και ας έρθουμε τώρα στο άλλο θέμα: το φαινόμενο Dan Brown (ο οποίος τσέπωσε άλλα 6 εκατομμυριάκια για τα δικαιώματα). Μίλαγα πρόσφατα με μια φίλη μου και μου έλεγε "σιγά τ' αυγά", "και ποιός είναι ο Dan Brown", "τά 'χει πει ο Καζαντζάκης χρόνια πριν", " το μόνο που έκανε ήταν να προκαλέσει" και άλλα τέτοια.

Διαφωνώ κάθετα. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να έιναι τυχαίος. Όλος ο πλανήτης μιλάει γι' αυτόν (τον Καζαντζάκη πόσοι τον ξέρουν εκτός Ελλάδας;). Πιστεύω ότι αυτό δεν γίνεται απλά με το να προκαλείς. Δηλαδή πιστεύετε εσείς ότι αν γράψετε ένα βιβλίο που να λέει ότι ο Martin Luther King ήταν ρατσιστής θα σας διαβάσει όλος ο πλανήτης; Δεν νομίζω. Χρειάζονται κι άλλα πράγματα - ταλέντο, χάρισμα... Κι ο Dan Brown τα έχει αυτά (προφανώς έχει και πάρα πολλές γνώσεις επί των μυστικιστικών θεμάτων). Η επιτυχία δεν είναι εύκολη σε κανέναν τομέα.

Να σημειώσω πάντως ότι το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει. Και μάλλον ούτε πρόκειται...

Πρώτο post #2

Λοιπόν, άκυρο το προηγούμενο πρώτο post. Όσοι προλάβατε να το διαβάσετε, ξεχάστε την ύπαρξή του. Πολλά ευχαριστώ (και φιλιά!) στην Φ που με με ειδοποίησε. Και από 'δω και μπρος, κομμένα τα πολύ προσωπικά στο blog...

Έλεγα εκεί μεταξύ άλλων (what was I thinking?) ότι δεν πρέπει να περιμένετε καθημερινή ανανέωση και συγκλονιστικά θέματα. Αν θέλετε κάτι τέτοιο, τότε πρέπει να επισκεφτείτε το blog του Νίκου Δήμου ( http://doncat.blogspot.com ). Καλή επιλογή επίσης είναι tο blog του παλιού μου συμφοιτητή Θέμου ( http://themos.blogspot.com ). Αυτό μάλιστα είναι που με ενέπνευσε να ξεκινήσω κι εγώ, γιατί εκτός του ότι είναι πολύ καλογραμμένο, λέει ότι αν δεν ασχοληθούμε εμείς οι ηλεκτρολόγοι μ' αυτά, τότε ποιός θα το κάνει; Δεν έχει κι άδικο...

Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να αφιερώνω λίγο χρόνο όποτε βαριέμαι στη δουλειά (συχνά δηλαδή, η Java είναι κάπως βαρετή...) και να γράφω για ό,τι μου φαίνεται ενδιαφέρον. Hopefully, ίσως καμιά φορά να ξεκινήσει και καμιά συζήτηση, αν και χλωμό...

Αυτά λοιπόν, καλή αρχή!