Μεταλλικές σκέψεις

Άκουγα πριν λίγο στο iPod Metallica (συγκεκριμένα το Justice For All). Διαπίστωσα ότι οι σκληροί αυτοί ήχοι δεν με αφήνουν ούτε τώρα ασυγκίνητο, παρόλο που πάνε γύρω στα 12 χρόνια από τότε που τους άκουγα φανατικά.

Όλα σχεδόν τα αγόρια περνάνε από αυτή τη φάση, κι εγώ δεν αποτέλεσα εξαίρεση. Όλα στην ίδια περίπου ηλικία - τρίτη γυμνασίου, πρώτη λυκείου, κάπου εκεί. Είναι τα χρόνια της εφηβείας, και η επαναστατικότητα, η ενεργητικότητα, η οργή ίσως, που χαρακτηρίζουν την περίοδο αυτή βρίσκουν τον ιδανικό εκφραστή τους στο metal.

Και δεν υπάρχει καλύτερος εκπρόσωπος του metal από τους Metallica. Το γκρουπ αυτό είναι στην ουσία οι ιδρυτές αυτής της μουσικής - το λέει άλλωστε και το όνομά τους. Μεσουράνησαν τη δεκαετία του 80 (γέμιζαν στάδια με 300.000 άτομα για πλάκα), αλλά και τη δεκαετία του 90, οπότε ωριμάζοντας κι οι ίδιοι, κατόρθωσαν να κάνουν το metal προσιτό και σε ένα πιο ώριμο κοινό.

Πολλοί θα πουν ότι το album με το οποίο πέτυχαν αυτόν τον άθλο (το Black Album δηλαδή) είναι και το καλύτερό τους. Είναι γεγονός ότι ο δίσκος αυτός είναι πολύ σημαντικός από διάφορες απόψεις. Δισκογραφικά ήταν μια πολύ μεγάλη επιτυχία, όχι μόνο για τα δεδομένα του metal αλλά και γενικά. Για το metal υπήρξε ορόσημο, γιατί αγκαλιάστηκε εξίσου από τους σκληροπυρηνικούς μεταλλάδες αλλά και από τους λιγότερο μυημένους. Και τέλος, για τους ίδιους τους Metallica αποτέλεσε σημείο καμπής. Πράγματι, υπάρχουν οι σκληροί Metallica της περιόδου πριν το Black Album, υπάρχει το Black Album, και υπάρχουν και οι soft Metallica μετά το Black Album.

Εγώ όμως πιστεύω ότι ο ακριβώς προηγούμενος δίσκος, το Justice For All δηλαδή, είναι σαφώς ο ανώτερος του συγκροτήματος. Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 80, και η ωριμότητα αλλά και η αυτοπεποίθηση του γκρουπ είναι στα all-time high τους. Επίσης πετυχαίνουν έναν ιδανικό metal ήχο, με απίστευτα κρουστά και με τη χρυσή τομή μεταξύ διαύγειας και σκληρότητας. Και τα τραγούδια... Θα αναφερθώ μόνο στο Ένα: One... Όσοι ξέρουν θα έχουν ήδη ανατριχιάσει.

Το 2003 οι Metallica κυκλοφόρησαν τον μέχρι στιγμής τελευταίο δίσκο τους, ο οποίος δίχασε κοινό και κριτικούς αφήνοντας μια μάλλον χλιαρή εντύπωση. Εμένα μπορώ να πω ότι μου άρεσε, και τον άκουσα αρκετά. Μάλιστα, εκείνο το καλοκαίρι βρισκόμουν στη Νάξο, κι έτσι έχω συνδέσει το CD αυτό με την ανεπανάληπτη βραδινή διαδρομή Άγιος Προκόπιος - Μικρή Βίγλα (by the way, οι διακοπές αυτές ήταν απ' τις καλύτερες της ζωής μου, αλλά γι' αυτό το θέμα θα μιλήσω άλλη φορά).

Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ Metallica (και αν είστε κοπέλα, most certainly you haven't) δώστε τους μια ευκαιρία. Η αισθητική είναι σκληρή, αλλά και το χάρισμα του γκρουπ σαφές...


Update 1/11/2018: κυκλοφόρησε η remastered έκδοση...