Τι σου είναι η τύχη...

Επί τέσσερις μήνες δούλευα δίπλα στο σπίτι της, κι όμως δεν την είδα ούτε μία φορά. Είδα τον πατέρα της, είδα τη μητέρα της... εκείνη όμως όχι.

Και την Παρασκευή που ξαναπέρασα τυχαία από εκεί, την πέτυχα να οδηγεί στο αντίθετο ρεύμα! Και όχι μόνο αυτό... Σταμάτησε για να μιλήσει στο κινητό - λίγα μόλις μέτρα από το σημείο που την εντόπισα! Τι σου είναι η τύχη μερικές φορές.

Ξαφνιάστηκε φυσικά που με είδε, μετά όμως χάρηκε. Λογικό είναι. Είμαστε οικογενειακοί φίλοι και γνωριζόμαστε από μωρά. Μιλήσαμε λίγο, εγώ όμως δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ απόλυτα. Ήταν εκθαμβωτική. Ψηλή και αγέρωχη, προσεγμένο στην εντέλεια ντύσιμο... Και με ένα arrogance και μια αύρα που λειτουργούν σαν αδιαπέραστες ασπίδες.

Φυσικά δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή της - άλλωστε ούτε κι εγώ είχα. Δέκα λεπτά μετά λοιπόν έβλεπα απ' τον καθρέφτη μου το αυτοκίνητό της να απομακρύνεται.

Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη είναι...