Για όσους δεν το ξέρουν, πέρασα το δεύτερο εξάμηνο του 2005 στην Αμερική, και συγκεκριμένα στο Pittsburgh της Pennsylvania. Ο λόγος ήταν η ολοκλήρωση του Master μου.
Πέρασα πολύ ωραία βέβαια, αλλά η αλήθεια είναι ότι μου έλειπε η Ελλάδα. Εκτός αυτού, ήταν η πρώτη φορά που έφευγα απ' το σπίτι μου, και μου έλειπε κι αυτό. Όταν λοιπόν επέστρεψα, δεν μπορώ να πω ότι λησμονούσα ιδιαίτερα το Pitt. Είχα πολλές ωραίες αναμνήσεις, αλλά ως εκεί. Άλλωστε, 6 μήνες δεν είναι αρκετοί για να δεθείς αισθητά με πρόσωπα και καταστάσεις.
Σήμερα όμως, συνέβη κάτι και θυμήθηκα όλα αυτά - μέχρι και συγκινήθηκα, μπορώ να πω. Τι; Είδα την καταχώρηση που έχει βάλει ο Antonio (το παιδί που πήγε στο σπίτι μου αφότου έφυγα) για να πουλήσει τα έπιπλά του. Υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια: τα έπιπλα αυτά ήταν δικά μου - τα είχα αγοράσει καινούρια απ' το ΙΚΕΑ και τα συναρμολόγησα μόνος μου. Όταν έφυγα, τα πούλησα στον Antonio.
Η καταχώρηση έχει και φωτογραφίες (δείτε την: http://pittsburgh.craigslist.org/hsh/163701679.html ), οι οποίες σίγουρα βοήθησαν στο να ζωντανέψουν οι αναμνήσεις. Βέβαια, όταν λέμε αναμνήσεις, συνήθως δεν εννοούμε σπίτια και έπιπλα, αλλά ανθρώπους. Θέλω λοιπόν να αναφέρω εδώ κάποια ονόματα.
Μάκη, μου έχουν λείψει οι γουρουνιές μας ρε φίλε. Μου έχουν λείψει οι πίτσες, τα ξενύχτια, οι ταινίες και το διάβασμα που κάναμε. Χάρη, μου έχει λείψει η τρέλα σου και το weird schedule σου. Antonio, I miss your diplomacy sharmouta. Kiki, μού 'λειψε η τσαχπινιά σου. Φανούλα, μου έλειψε η αίσθηση ότι είσαι κάπου κοντά (by the way, ακόμα δεν μου έχεις ανταποδώσει το ξενύχτι που έκανα για να σου φτιάξω το laptop). Alex, μού 'λειψε η φωνή σου ρε τύπε. Και Ίππο, μου έλειψε το... αμάξι σου.
Πάντως, δεν είπα ακόμα την τελευταία μου λέξη στις United States. Κι αν ποτέ βρεθώ ξανά στο Pitt, δεν θα αρκεστώ σε ένα ψωροτραπέζι στο Sanctuary, αλλά θα σβήσω απ' το χάρτη όλο το Strip και μετά όλο το Southside!
Αυτοί που ανέφερα πιο πάνω ξέρουν τι εννοώ...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment