Retro

Από το τεύχος 36 του User (Μάιος 1993):



Και από το τεύχος 37:

Πού αποτυγχάνει ο Κυνόδοντας

Είδα πρόσφατα την πολυσυζητημένη αυτή ταινία. Οι περγαμηνές της πολλές (υποψηφιότητα για Oscar ξενόγλωσσης ταινίας, πρώτη φορά μετά την Ιφιγένεια του 1977).

Στη συνέχεια διάβασα και το άρθρο του Αρκούδου με την κριτική του για τον Κυνόδοντα, όπου βασικά τον εκθειάζει.

Προφανώς πολλοί θα βρουν θετικά σ' αυτήν την ταινία. Όντως οι αλληγορίες και όλα αυτά που λέει το blog υπάρχουν.

Όμως το ζουμί για μια ταινία είναι η αίσθηση που σου δίνει την ώρα που την βλέπεις. Και δυστυχώς, ο Κυνόδοντας την ώρα που τον βλέπεις προκαλεί την αποστροφή σε κάποιες σκηνές και το γέλιο στις περισσότερες άλλες...

Big Four @ Terra Vibe 2010

Τους Anthrax δεν τους πρόλαβα, από Slayer άκουσα μόνο το τέλος (με τα South of Heaven και Raining Blood - κορυφαία), και από Megadeth καλή εντύπωση μου έκαναν μόνο τα Trust και Symphony of Destruction - αλλά κι αυτά από μακριά, γιατί παρέμεινα στο άλλο stage ώστε να κρατήσω θέση για τους...

METALLICA

Έχουν περάσει περισσότερα από 10 χρόνια από τότε που είδα τους Metallica live. Αυτό το χρονικό διάστημα είναι αρκετό για να αλλάξει τόσο εσένα όσο και τα πάντα γύρω σου. Κι όμως, κάτι δεν άλλαξε: οι Metallica γαμάνε.

Το καλύτερο metal συγκρότημα όλων των εποχών είναι ακόμα εδώ. Μπορεί δισκογραφικά να αμφισβητείται, αλλά το live τους είναι πολύ δυνατό - και ταυτόχρονα επαγγελματικό. Παίζουν αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος (μόνο τρία καινούρια, τα οποία άλλωστε είναι εξίσου headbanging), και τα παίζουν καλά - και μάλιστα πιστά στις studio εκτελέσεις.

Αλλά και το setlist τους είναι πολύ καλά δομημένο, χωρίς ίχνος κοιλιάς. Και όπως είπαμε, επαγγελματισμός σε όλα τα επίπεδα: μιλούσαν στον κόσμο, τον ευχαρίστησαν πολλές φορές, μοίρασαν πένες και μπαγκέτες.

Κορυφαία στιγμή το Nothing Else Matters (που ξεκινάει ακουστικά και συνεχίζει ηλεκτρικά όπως η αυθεντική εκτέλεση), με τις μεγάλες οθόνες να δείχνουν στο τέλος του κομματιού την πένα "Big 4" σε close-up, και στη συνέχεια πέρασμα στο Enter Sandman που προκάλεσε πανικό στο κοινό.

Και μιας και το 'φερε η κουβέντα, θέλω να πω και για το mosh pit. Έπεσε αρκετό ξύλο (ειδικά στην αρχή - τόσο που δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ τα τραγούδια), αλλά στη συνέχεια τα πράγματα ηρέμησαν κάπως. Τελικά κατέληξα ότι δε λέει να πας σε συναυλία των Metallica και να είσαι εκτός δράσης, αραχτός και άνετος. Ακόμα και η βροχή συνέβαλε στην κάβλ... εεε στην ευχαρίστηση.



Αρκετά είπαμε, απλά ήταν κορυφαία η συναυλία και (όπως υποσχέθηκαν) θα τους ξαναδούμε σύντομα. Ακολουθεί το setlist, στο οποία σίγουρα υπάρχουν λάθη οπότε διορθώστε με:

Ecstasy of Gold
Creeping Death
For Whom the Bell Tolls
Ride the Lightning
Harvester of Sorrow
Fade to Black
That Was Just Your Life
The End of the Line
Sad Βut True
Welcome Home (Sanitarium)
Broken, Beat & Scarred
One
Master of Puppets
Blackened
Nothing Else Matters
Enter Sandman

Encore:
Breadfan
The Frayed Ends of Sanity (μόνο εισαγωγή)
Motorbreath
Seek & Destroy

Μίνι-αφιέρωμα στις ταινίες τρόμου

Θεωρώ τον εαυτό μου γνώστη του συγκεκριμένου είδους. Έχω δει σχεδόν όλες τις κλασικές ταινίες (τις πιο πολλές μάλιστα στη μορφή που πρέπει να ειδωθούν – σε βιντεοκασέτα), αλλά και τις περισσότερες καινούριες.

Το είδος αυτό πάντα με συνάρπαζε. Όταν ήμουν μικρός, ο λόγος ήταν απλά ότι φοβόμουν. Αργότερα, πέρα από την αδρεναλίνη έμαθα να εκτιμάω και τη δυσκολία που κρύβει η κατασκευή μιας πραγματικά τρομακτικής ταινίας.

Προφανώς, οι πρωτοπόροι (με χρονολογική σειρά) είναι οι εξής:
Ψυχώ (1960)
Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών (1968)
Ο Εξορκιστής (1973)

Αλλά στο post αυτό, θέλω να αναφερθώ στις προσωπικές μου επιλογές. Αυτές που εγώ θεωρώ κορυφαίες. Πάμε λοιπόν:


Η Νύχτα με τις Μάσκες (1978)


Η ταινία-σταθμός του μετρ John Carpenter. Απίστευτα καλοφτιαγμένη και... τρομακτική, αποτέλεσε έμπνευση για χιλιάδες άλλες ταινίες με το ίδιο μοτίβο (ένας ασταμάτητος δολοφόνος που σκοτώνει χωρίς λόγο εφήβους). Καμία όμως δεν την ξεπέρασε. Το αίμα που φαίνεται στην οθόνη είναι ελάχιστο, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Την είδα σε σχετικά προχωρημένη ηλικία, και θα αρκεστώ να πω ότι μετά... φοβόμουν να κοιμηθώ.


Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι (1974)


Εδώ έχουμε τον απόλυτο συνδυασμό τρόμου και αρρωστημένης παράνοιας. Η ποσότητα αίματος είναι και πάλι φτωχή, αλλά αυτά που βλέπει ο άμοιρος θεατής να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια του είναι προϊόντα απίστευτα νοσηρής φαντασίας. Μια ταινία που δύσκολα σβήνεται από τη μνήμη.


Evil Dead (1981)


Ένας έφηβος φαν των ταινιών τρόμου που ακούει στο όνομα Sam Raimi (στη συνέχεια θα γίνει μεγάλος και τρανός) παίρνει την κάμερα στο χέρι και μας δίνει να καταλάβουμε. Ένα όργιο splatter και ατμόσφαιρας, που καταφέρνει να συνδυάσει και χιούμορ. Αξεπέραστη.


Cannibal Holocaust (1980)


Ο λόγος που γράφω το συγκεκριμένο post είναι αυτή η ταινία. Την ανακάλυψα πρόσφατα, και δύσκολα περιγράφεται. Δεν κατατάσσεται ούτε στον τρόμο ούτε στο splatter, αλλά πρόκειται για την αποθέωση του αποτροπιασμού, με εικόνες που κανείς δεν είναι προετοιμασμένος να δει. Όποια φήμη κι αν έχετε ακούσει, είναι πέρα για πέρα αληθινή. Το δικό μου (ανθεκτικό) στομάχι πάντως ανακατεύτηκε, και για πρώτη φορά σκέφτηκα να κλείσω ταινία. Δείτε τη με δική σας ευθύνη...

Καλή θέαση!

Nightstalker

Αυτό το συγκρότημα είναι απίστευτα αξιόλογο:
http://www.nightstalkerband.com/

Τους ανακάλυψα πρόσφατα, και πλέον δηλώνω fun (sic). Οι επιρροές από το stoner των Monster Magnet (που είναι κορυφαία μπάντα) είναι σαφείς, αλλά η αξία παραμένει.

Ακούστε εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=LbC0VO1LYfs
http://www.youtube.com/watch?v=t6N3MSIsaew

Α, και κάτι ακόμα: είναι Έλληνες!

Υποστηρίξτε τους.

Youtube download με το νέο layout

Εδώ και λίγο καιρό, το Youtube έχει αλλάξει layout. Μ' αυτόν τον τρόπο έχει καταφέρει να μας σπάσει τα νεύρα, αφενός γιατί αυτή η αλλαγή είναι χωρίς λόγο, αφετέρου (και κυρίως) λόγω του γεγονότος ότι όλα τα παλιά downloaders δεν λειτουργούν πια.

Όμως, γι' αυτό έχω τις γνώσεις πληροφορικής. Έγραψα λοιπόν ένα μικρό κομμάτι κώδικα javascript που κατεβάζει το βίντεο με ένα κλικ:

javascript:swfHTML=document.getElementById('movie_player').getAttribute('flashvars');w=swfHTML.split('&');for(i=0;i<=w.length-1;i++)if(w[i].split('=')[0]=='fmt_url_map'){links=unescape(w[i].split('=')[1]);break;}abc=links.split('|');abc=abc[1];abc=abc.split(',');window.location.href=abc[0];

Όλο αυτό το κάνετε copy-paste σε ένα καινούριο bookmark του Firefox (δεν το έχω δοκιμάσει σε Explorer), το οποίο bookmark θα πατάτε όταν βρίσκεστε στη σελίδα του βίντεο που σας ενδιαφέρει. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα ο Firefox να σας κατεβάζει ένα αρχείο με όνομα videoplayback. Το μετονομάζετε σε onoma.mp4 και είστε έτοιμοι!

Στη συνέχεια, μπορείτε με το ffmpeg να το μετατρέψετε σε mp3 128 kbps με τον εξής απλό τρόπο:
ffmpeg -i onoma.mp4 -ab 128 onoma.mp3
(υποθέτω ότι σκαμπάζετε λίγο από command line)

Ξαναγράφω εδώ το javascript με line breaks, για να το δείτε πιο καθαρά:

javascript:
swfHTML=document.getElementById('movie_player').getAttribute('flashvars');
w=swfHTML.split('&');
for(i=0;i<=w.length-1;i++)
if(w[i].split('=')[0]=='fmt_url_map'){
links=unescape(w[i].split('=')[1]);
break;
}
abc=links.split('|');
abc=abc[1];
abc=abc.split(',');
window.location.href=abc[0];

Τρομο-εμβόλιο

Όπως έγραψα και στο νέο twitter channel μου (@agou1), μια συνάδελφός μου στη δουλειά μόλις μου είπε ότι δε θέλει να πλησιάζει αυτούς που έχουν κάνει το εμβόλιο, γιατί φοβάται ότι θα κολλήσει τον ιό της γρίπης…

Δηλαδή, WTF?!? Και πρόκειται για μορφωμένη (και έξυπνη) γυναίκα.

Δεν ξέρω πώς ξεκίνησαν οι θεωρίες για τους κινδύνους που επιφυλάσσει το εμβόλιο. Υποθέτω θα βασίστηκαν σε κάποια πραγματικά γεγονότα και παρενέργειες (που όλα ανεξαιρέτως τα φάρμακα έχουν). Τώρα όμως, αγγίζουν πλέον τα όρια της παράνοιας. Ας δούμε όλες τις θεωρίες που επικρατούν, ξεκινώντας από την παρανοϊκότερη:

1. Η γρίπη είναι ένας ιός που παρασκευάστηκε στο εργαστήριο από <βάλτε ό,τι βλακεία θέλετε> για να μειώσει τον πληθυσμό, και το εμβόλιο έχει σκοπό να ξεπαστρέψει όσους σώθηκαν.
Εδώ γελάμε. Το παράδοξο όμως με τέτοιες ακραίες θεωρίες είναι ότι δεν είναι εύκολο να αποδείξεις ότι δεν ισχύουν. Ξέρετε κάτι όμως; ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ. Όποιος ισχυρίζεται κάτι τόσο τρελό έχει καθήκον να το αποδείξει κιόλας. Και μέχρι να το κάνει, εγώ έχω καθήκον να γελάω.
Μπορώ βέβαια και να αντιτάξω τα νούμερα των νεκρών από τη γρίπη (που αν και υπολογίσιμα, είναι μικρά). Και τα νούμερα των νεκρών από το εμβόλιο (αναλυτικότερα γι’ αυτό παρακάτω). Θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο, αλλά δεν αξίζει τον κόπο να απαντάω λογικά σε παράλογους.

2. Η γρίπη είναι ένας ιός που παρασκευάστηκε στο εργαστήριο για να πουλήσουν μετά οι κακές φαρμακοβιομηχανίες φάρμακα και εμβόλια.
Ισχύουν και σ’ αυτήν την περίπτωση τα παραπάνω. Εδώ υπάρχει και το έξτρα επιχείρημα ότι αν είναι όντως έτσι, τότε οι φαρμακοβιομηχανίες νίκησαν. Ας παραδεχτούμε την ήττα μας λοιπόν, και ας πάμε να κάνουμε το εμβόλιο.

3. Δε θέλω να γίνω πειραματόζωο των φαρμακοβιομηχανιών.
Δεν αμφισβητώ φυσικά ότι οι φαρμακοβιομηχανίες θέλουν να βγάλουν λεφτά. Αλλά για να το κάνουν αυτό, πρέπει να κάνουν κάτι που και ο μπακάλης της γειτονιάς ξέρει: να κρατούν ευχαριστημένους τους πελάτες τους. Αυτό φυσικά δεν πρόκειται να γίνει αν δοκιμάζουν πάνω τους τα προϊόντα. Εσύ αν ήσουν φούρναρης και δεν ήσουν σίγουρος για την ποιότητα του ψωμιού σου, θα το έβγαζες στο εμπόριο για να το δοκιμάσουν οι πελάτες σου; Ακόμα και της πείνας να πέθαιναν οι πελάτες σου, πάλι δεν θα είχες ελπίδα.

4. Δεν εμπιστεύομαι ένα αδοκίμαστο (sic) εμβόλιο. Δεν ξέρω τι έχει μέσα.
Όταν πας στο γιατρό με οποιαδήποτε ασθένεια, και σου γράφει ένα φάρμακο, κάνεις αυτές τις ερωτήσεις; Όχι. Απλά λες ευχαριστώ, και πας στο πρώτο φαρμακείο που θα βρεις για να το αγοράσεις.
Πέρα απ’ αυτό, το συγκεκριμένο εμβόλιο δοκιμάστηκε για μήνες. Και στη συνέχεια χορηγήθηκε σε εκατομμύρια ανθρώπους. Και κάτι ακόμα: η ιατρική παρασκευάζει εμβόλια εδώ και δεκαετίες. Ξέρει πλέον πώς να το κάνει σωστά.

5. Το εμβόλιο είναι πιο επικίνδυνο από τη γρίπη.
Μου φαίνεται αδιανόητο να ισχυρίζεται κανείς ότι η θεραπεία είναι πιο επικίνδυνη από την ασθένεια. Αλλά δεν έχει σημασία τι μου φαίνεται εμένα. Τα νούμερα και οι στατιστικές αρκούν. Μέχρι τώρα έχουν πεθάνει 10.000 άτομα παγκοσμίως από τη γρίπη, και κανένας από το εμβόλιο.
Φυσικά και το εμβόλιο έχει παρενέργειες. Αλλά αν θέλετε να μιλήσουμε με πιθανότητες, θεωρώ ότι κι αυτές είναι υπέρ του.

6. Η γρίπη δεν είναι επικίνδυνη, οπότε δεν εμβολιάζομαι.
Αυτό είναι το πιο λογικό επιχείρημα. Αλλά η γρίπη είναι υπαρκτή. Οι 10.000 προαναφερθέντες θάνατοι είναι επιβεβαιωμένοι (δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί πέθαναν αποκλειστικά από γρίπη και όχι από κάτι άλλο). Επίσης, ξέρω προσωπικά αρκετό κόσμο που την έχει περάσει (οι περισσότεροι ανώδυνα, σύμφωνοι). Όμως δεν ξέρω κανέναν που να έπαθε κάτι από το εμβόλιο, πέρα από τις αναμενόμενες ελαφριές παρενέργειες.
Εξαρτάται και τι εννοούμε όταν λέμε «κίνδυνος». Προσωπικά δεν θα ήθελα να κλειστώ 2-3 μέρες σπίτι με 40 πυρετό και να μην πηγαίνω στη δουλειά μου, στο γυμναστήριό μου, στις εξόδους μου.
Τέλος, πρέπει να σκεφτούμε και τις κοινωνικές ευθύνες. Μπορεί εγώ να κολλήσω γρίπη και να την περάσω ελαφρά, αλλά ίσως τη μεταδώσω σε κάποιον άλλον που δεν είναι τόσο τυχερός.


Εκτός αυτών των επιχειρημάτων, σημαντικό θεωρώ και το γεγονός ότι πλέον το εμβόλιο συστήνεται επίσημα από το ελληνικό κράτος. Είμαι σίγουρος ότι το κράτος δεν λέει πάντα αλήθειες, αλλά δε νομίζω ότι θα πει ψέματα στους πολίτες του για θέματα δημόσιας υγείας. Αυτό ισχύει φυσικά για κάθε κράτος. Η Γερμανία (που τόσο θαυμάζουμε) συνιστά στους πολίτες της να κάνουν το εμβόλιο. Λέτε να θέλει το κακό τους; Κι όμως, διάβασα σήμερα ότι περίσσεψαν τα μισά εμβόλια…

Και μια γραμμή γι’ αυτό που είπα στην αρχή: μέχρι και τα μικρά παιδιά ξέρουν ότι το εμβόλιο είναι στην ουσία ο ιός σε ΑΝΕΝΕΡΓΗ και ΑΚΙΝΔΥΝΗ μορφή. End of story.

Τα πολλά λόγια βέβαια είναι φτώχια. Για να μη μείνω λοιπόν στα λόγια, έβαλα στην άκρη το επιχείρημα 6 που χρησιμοποιούσα κι εγώ, και πήγα και έκανα το εμβόλιο.

"Οι καλύτερες ταινίες των 00'ς κατά Γουλ", hosted by agou ®

Αυτή είναι η συμμετοχή του Γουλ για τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας που διοργανώνει το: Seagazing

20. The Dark Knight (2008)

Christopher Nolan

19. WALL·E (2008)

Andrew Stanton

18. Traffic (2000)

Steven Soderbergh

17. Diarios de motocicleta (2004)

Walter Salles

16. Talk to Her (2002)

Pedro Almodóvar

15. Babel (2006)

Alejandro González Iñárritu

14. Memento (2000)

Christopher Nolan

13. Brokeback Mountain (2005)

Ang Lee

12.Matrubhoomi: A Nation Without Women (2003)

Manish Jha

11. 4 Months, 3 Weeks and 2 Days (2007)

Cristian Mungiu

10. Bowling for Columbine (2002)

Michael Moore

9. Låt den rätte komma in (2008)

Tomas Alfredson

8. Million Dollar Baby (2004)

Clint Eastwood

7. The Sea Inside (2004)

Alejandro Amenábar

6. Kill Bill: Vol. 1 (2003)

Quentin Tarantino

5. Match Point (2005)

Woody Allen

4. Oldboy (2003)

Chan-wook Park

3. Requiem for a Dream (2000)

Darren Aronofsky

2. Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)

Michel Gondry

1. Gran Torino (2008)

Clint Eastwood

Πεζοποίηση

Πρέπει να ήταν γύρω στα μεσάνυχτα…

Ήσουν σε ένα μπαράκι, ευτυχώς όχι μόνος σου. Κατά ειρωνική σύμπτωση, η μουσική και τα φώτα δημιουργούσαν μια μελαγχολική ατμόσφαιρα. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή απ’ αυτό που αναζητούσες εκείνο το βράδυ.

Και τότε την είδες…

Φορούσε αυτό το υπέροχο άσπρο φόρεμα που πάντα σου άρεσε. Αν και είχες αρκετούτσικο καιρό να τη δεις, μπορούσες να διακρίνεις ότι δεν έχει αλλάξει και πολύ. Εκτός αυτού, φαινόταν χαρούμενη, γελούσε. Κρατούσε το ποτήρι ακριβώς μ’ αυτόν τον τρόπο που θυμόσουν.

Σε πλησίασε…

Χαλαρή όπως παλιά, ήρθε απλά για να σε ρωτήσει τι κάνεις, φροντίζοντας όμως να κάνει αισθητό το άρωμά της. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν μπορούσε να σε αφήσει ανεπηρέαστο. Για να ακριβολογούμε, σε μέθυσε – άλλωστε δεν ήθελες και πολύ. Την φαντάστηκες στην αγκαλιά σου, και η αλλαγή στα συναισθήματά σου ήρθε αναπόφευκτα. Η βραδιά δεν θα ήταν ποτέ πια η ίδια.

Λίγο μετά έφυγε – με κάποιον που έβλεπες πρώτη φορά…

Φροντίζοντας όμως να την δεις (πάντα φρόντιζε για τα πάντα). Σε κοίταξε κατάματα, κι εσύ, το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να προσπαθήσεις να λύσεις τον κόμπο στο στομάχι σου. Οι φίλοι σου – πιωμένοι κι αυτοί - κάτι κατάλαβαν. Σε ενημέρωσαν γελώντας ότι φαινόσουν σαν να είχες μόλις δει φάντασμα. Σε είπαν και ξενέρωτο.

Οπότε βγήκες έξω…
Δεν σε ενδιέφερε τίποτα άλλο πια…
Απλά την ήθελες πίσω…

---

Βασισμένο στο Sometime Around Midnight των Airborne Toxic Event
http://www.youtube.com/watch?v=FfLM-LwTurQ
Μετάφραση και απόδοση: agou

Βάφτιση - βαφτίσια. Γάμος - ???

Ο αριθμός γάμων στους οποίους είμαι καλεσμένος αυτές τις μέρες είναι κάτι το απίστευτο. Τι πάθανε όλοι ρε παιδιά και παντρεύονται;

Ένας φίλος μου (παντρεμένος) το είπε πολύ πετυχημένα. «Είναι σαν τον στρατό… Τώρα μπαίνει η 79Γ».

Ενδιαφέρον ζήτημα ο γάμος. Είναι δύσκολο να αποφασίσω αν είμαι υπέρ ή κατά. Από τη μια, είναι αποδεδειγμένο ότι μέσω του γάμου έχεις πολλές πιθανότητες να βρεις την ευτυχία. Συνηθισμένη και πεζή μεν, ευτυχία δε.

Από την άλλη, εγώ προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι δύσκολα θα παραμείνω πιστός στο γάμο μου. Άρα έχω εξ ορισμού πρόβλημα με το θεσμό, και η εμπειρία δείχνει ότι δεν είμαι εξαίρεση σ’ αυτό.

Και φυσικά, γάμος σημαίνει παιδιά. Μεγάλο θέμα για να αναλυθεί σε λίγες παραγράφους. Το σίγουρο είναι ότι αποτελούν μέρος της ευτυχίας που είπαμε. Επίσης, έχουν και πρακτικά πλεονεκτήματα, μιας και θα μας γηροκομήσουν.

Αλλά δεν τα αντέχω τα άτιμα. Τα ακούω να κλαίνε και υμνώ τον Ηρώδη. Η εικόνα του εαυτού μου να σπρώχνει καροτσάκι μου φαίνεται πιο σουρεαλιστική κι από πίνακα του Νταλί.

Και δεν είναι μόνο αυτό…

Στο στρατό, αυτό που διακαώς επιθυμούν όλοι οι φαντάροι είναι να «παλιώσουν». Αυτό επιτυγχάνεται φυσικά με το χρόνο, αλλά κυρίως συμβαίνει όταν μπουν οι καινούριοι. Τότε παλιώνεις και με τη βούλα.

Σκέφτομαι ότι όταν γεννηθεί ο γιος μου (γιατί εννοείται ότι θα κάνω γιο) θα παλιώσω με τη βούλα.

Με τα μυαλά που κουβαλάω τώρα, και με τα σκόρπια επιχειρήματα που διαβάσατε παραπάνω, έχω καταλήξει στο εξής: ο γάμος είναι πρόωρη γήρανση. Και αγαπητοί αναγνώστες, δε γουστάρω να γεράσω πρόωρα.

Σας αφήνω. Πάω να αγοράσω δώρο για το γάμο του φίλου μου.

Φλασιά

Όταν ήμουν στην Αμερική, ο κολλητός μου τα έφτιαξε με μια Αμερικανίδα. Εγώ περνούσα το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας στο σπίτι του, οπότε αρχίσαμε να κάνουμε πολύ παρέα οι τρεις μας. Κάποια στιγμή της είπε στα ελληνικά: "Γιατί να μη μιλάς ελληνικά;"

Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να γυρίσω Ελλάδα.

A la Twitter

Μόλις παράγγειλα online το καλύτερο βιβλίο πληροφορικής όλων των εποχών

Στα αμερικάνικα πανεπιστήμια υπάρχει το εξής έθιμο: όταν τελειώνει ένας διδακτορικός, αφήνει σε μια κούτα έξω από το γραφείο του διάφορα "άχρηστα" αντικείμενα για να τα πάρει όποιος θέλει. Συνήθως είναι βιβλία, αλλά πολλές φορές μπορεί να βρεις και hardware - mouse, πληκτρολόγια, μέχρι και οθόνες!

Τριγυρίζοντας λοιπόν στους διαδρόμους του Wean Hall, μία από τις πρώτες μέρες που πάταγα το πόδι μου στο Carnegie Mellon, η μοίρα ήθελε να βρω σε μια τέτοια κούτα αυτό:

Όσο ήμουν στην Αμερική δεν αξιώθηκα να διαβάσω ούτε μία σελίδα. Φοιτητής και να διαβάζει άλλωστε; Πού ακούστηκε;

Όταν όμως γύρισα στην Ελλάδα έπρεπε χωρίς άλλη αναβολή να βρω δουλειά (ήμουν και αμερικανοτραφής πλέον, πολύ υψηλές οι απαιτήσεις). Με τον προγραμματισμό δεν είχα και ιδιαίτερα καλές σχέσεις, πάντα διατεινόμουν ότι είμαι "δικτυάς". Στην Ελλάδα όμως το 90% των θέσεων εργασίας στην πληροφορική έχουν να κάνουν με προγραμματισμό. Έκανα την καρδιά μου πέτρα λοιπόν και το διάβασα, και οι γνώσεις αυτές σαφέστατα με βοήθησαν να βρω την πρώτη μου δουλειά στην GNT και μετέπειτα στην Intrasoft.

Αργότερα, ο δρόμος μου με έφερε στο ΚΕΠΥΕΣ (το κέντρο πληροφορικής του στρατού). Εκεί έγραφα επίσης Java, κι έτσι αποφάσισα να πάρω το βιβλίο και να το αφήσω στο γραφείο μου για όσο καιρό θα ήμουν εκεί. Κάποια μέρα το είδε ο διοικητής. Με πλησίασε αλαφιασμένος (όσοι ξέρετε το Ζαφείρη καταλαβαίνετε), και άρχισε να φωνάζει "ΠΟΥ ΤΟ ΒΡΗΚΕΣ ΑΥΤΟ;;". Χρόνια προγραμματιστής αυτός, αποδείχτηκε ότι το θεωρούσε από τα καλύτερα βιβλία και το έψαχνε πολύ καιρό.

Τέλος πάντων, να μην πολυλογώ, το βιβλίο με βοήθησε και στην επόμενη δουλειά μου, αλλά και στην τωρινή στο Χρηματιστήριο Αθηνών (όπου μπορεί να μην πάνε και πολύ καλά τα πράγματα, αλλά το παλεύω!).

Θα είχαν γίνει όλα αυτά αν δεν είχα περάσει έξω από εκείνο το γραφείο; Θα ήμουν αυτός που είμαι τώρα; Ίσως και να υπερβάλλω λιγάκι, αλλά πιθανόν να είμαι μια έκφανση του φαινομένου της πεταλούδας.

Δύο τρόποι να αντιμετωπίσετε οποιοδήποτε πρόβλημα

Παρασκευή και 13 προχτές, και η κακομοίρα η γιαγιά μου έπεσε πηγαίνοντας στην τουαλέτα. Στο προσφάτως εγχειρισμένο γόνατο προστέθηκε τώρα ένα σπασμένο χέρι. Εγώ ο ίδιος δεν ξέρω αν θα άντεχα αυτούς τους πόνους. Χτύπησε και στο πρόσωπο, και αυτό είναι το λιγότερο, αλλά όταν την είδα, τα μάτια μου ξαναγέννησαν δάκρυα μετά από 20 χρόνια.

Το μόνο καλό απ' αυτήν την ιστορία είναι ότι ο πόνος του χεριού την κάνει να ξεχνάει τον πόνο του ποδιού. Με την εμφάνιση ενός νέου, μεγαλύτερου προβλήματος, το προηγούμενο "αντιμετωπίστηκε".

Αυτός είναι ο ένας τρόπος. Ο άλλος είναι να έχετε πάντα υπόψιν σας ότι, όποιο κι αν είναι το πρόβλημά σας, υπάρχουν και χειρότερα.

Με κάποια άτομα απλά ταιριάζεις

Αυτό συνέβη πριν 3,5 χρόνια με τον Άρη. Κουβαλάει τα ίδια μυαλά με εμένα και την παρέα μου, και η ένταξή του έγινε απολύτως φυσικά.

Τα ξενύχτια και οι κραιπάλες που κάναμε είναι χωρίς προηγούμενο. Ήμουνα κι εγώ τότε στα πολύ δυνατά μου.

Τώρα όμως φεύγει για να δουλέψει στο εξωτερικό. Κλείνει ένας κύκλος...

Θα τα πούμε τα Χριστούγεννα! Καιρό έχω να πάω στο Λονδίνο.

Touch your music

Είναι 6 τα ξημερώματα και δεν μου κολλάει ύπνος. Να φταίει η αλλαγή της ώρας; Ή μήπως κάτι άλλο;

Το προηγούμενό μου post ήταν πάλι για την Apple, οπότε ίσως θεωρηθώ μονότονος γράφοντας για το νέο μου iPod Touch...

Τι άψογη συσκευούλα! Η ευχρηστία της είναι απίστευτη, το δε touchscreen είναι πραγματικά μαγικό. "Touch your music" έλεγε ο Steve Jobs στην παρουσίασή του, και δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια.

Χωρίς μουσική όμως θα ήταν άψυχο. Αυτή είναι που του δίνει αξία. Οι υπέροχες κιθάρες του Βαγγέλη Γερμανού στα "Μπαράκια". Τα εξαίσια ακόρντα του Mark Knopfler και των Dire Straits του. Η ερμηνεία του Bono στο "Still haven't found what I'm looking for". Η γλυκιά μελαγχολία του "Nightswimming" των REM και του "I love the night" των Blue Oyster Cult. Οι beat-άτες μελωδίες της Sonique. Οι αναμνήσεις που μου ξυπνάει το "Another chance" του Roger Sanchez. Το iPod Touch μου επιτρέπει να αγγίξω τη μουσική, αλλά τελικά είναι η μουσική που αγγίζει εμένα.

Αυτόματα ο νους μου πάει σε αγαπημένα πρόσωπα. Θέλω να μοιραστώ αυτές τις μουσικές μαζί τους.

Τελικά το post κάθε άλλο παρά με Apple είχε να κάνει...

Love is in the air

Τι να πει κανείς πια γι' αυτήν την εταιρεία...

Δεν θέλω να φτάσω σε υπερβολές (αν και σίγουρα το θαυματουργό αυτό μηχανάκι αποπνέει κάτι ερωτικό). Θα πω όμως ότι οι άνθρωποι είναι τουλάχιστον ένα χρόνο μπροστά από τον ανταγωνισμό.

Οι πατεράδες δύο εκ των τεσσάρων κολλητών μου έφυγαν πρόωρα. Τον έναν δεν πρόλαβα ουσιαστικά να τον γνωρίσω.

Ο άλλος ήταν αυτό που λέμε χρυσός άνθρωπος. Και από κάθε κουβέντα του υπήρχε κάτι να αποκομίσεις.

Κάποτε μου είπε μια φράση, όχι ακριβώς ασυνήθιστη, αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο ταιριαστή που μου έμεινε για πάντα: "Καθένας με τον πόνο του".

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι πως δεν υπάρχει φράση που να περιγράφει καλύτερα τα blogs από αυτήν.

Παρασκευή και 13

Υποτίθεται ότι αυτή η μέρα είναι γρουσούζικη. Not quite! Εγώ χτες, μέσα σε μιά μέρα, απολύθηκα και προσλήφθηκα ταυτόχρονα!

Θα μου πείτε, η απόλυση είναι ευτυχές γεγονός; Είναι, αν μιλάμε για στρατό!

Πάρνηθα

Δεν χρειάζεται φυσικά να πω ότι καταδικάζω το έγκλημα που διαπράχθηκε στην Πάρνηθα. Επειδή όμως αρέσκομαι να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, έχω τρεις ενστάσεις:

1. Αν ερχόταν κάποιος και σας έλεγε "Σου δίνω 10.000 ευρώ για να βάλεις μια φωτιά στο δάσος", τι θα κάνατε;

2. Έχετε πάει ποτέ στην Πάρνηθα; Εγώ πάντως όχι. Μόνο όταν καίγονται τα δάση θυμόμαστε την ύπαρξη και τη σπουδαιότητά τους.

3. Καταλαβαίνω τους κατοίκους που ωρύονται και διαρρηγνύουν τα ημάτιά τους. Όμως εκεί που είναι τα σπίτια τους, λογικά δεν θα ήταν δάσος παλιά; Το ίδιο ισχύει και στην Πεντέλη, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό.

Σιγά τ' αυγά. Μερικά έλατα λιγότερα... Όλοι αυτοί που έρχονται στην Αθήνα από όλα τα μέρη της Ελλάδας (και όχι μόνο), κάπου πρέπει να μείνουν.