Thursday, July 02, 2009

Βάφτιση - βαφτίσια. Γάμος - ???

Ο αριθμός γάμων στους οποίους είμαι καλεσμένος αυτές τις μέρες είναι κάτι το απίστευτο. Τι πάθανε όλοι ρε παιδιά και παντρεύονται;

Ένας φίλος μου (παντρεμένος) το είπε πολύ πετυχημένα. «Είναι σαν τον στρατό… Τώρα μπαίνει η 79Γ».

Ενδιαφέρον ζήτημα ο γάμος. Είναι δύσκολο να αποφασίσω αν είμαι υπέρ ή κατά. Από τη μια, είναι αποδεδειγμένο ότι μέσω του γάμου έχεις πολλές πιθανότητες να βρεις την ευτυχία. Συνηθισμένη και πεζή μεν, ευτυχία δε.

Από την άλλη, εγώ προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι δύσκολα θα παραμείνω πιστός στο γάμο μου. Άρα έχω εξ ορισμού πρόβλημα με το θεσμό, και η εμπειρία δείχνει ότι δεν είμαι εξαίρεση σ’ αυτό.

Και φυσικά, γάμος σημαίνει παιδιά. Μεγάλο θέμα για να αναλυθεί σε λίγες παραγράφους. Το σίγουρο είναι ότι αποτελούν μέρος της ευτυχίας που είπαμε. Επίσης, έχουν και πρακτικά πλεονεκτήματα, μιας και θα μας γηροκομήσουν.

Αλλά δεν τα αντέχω τα άτιμα. Τα ακούω να κλαίνε και υμνώ τον Ηρώδη. Η εικόνα του εαυτού μου να σπρώχνει καροτσάκι μου φαίνεται πιο σουρεαλιστική κι από πίνακα του Νταλί.

Και δεν είναι μόνο αυτό…

Στο στρατό, αυτό που διακαώς επιθυμούν όλοι οι φαντάροι είναι να «παλιώσουν». Αυτό επιτυγχάνεται φυσικά με το χρόνο, αλλά κυρίως συμβαίνει όταν μπουν οι καινούριοι. Τότε παλιώνεις και με τη βούλα.

Σκέφτομαι ότι όταν γεννηθεί ο γιος μου (γιατί εννοείται ότι θα κάνω γιο) θα παλιώσω με τη βούλα.

Με τα μυαλά που κουβαλάω τώρα, και με τα σκόρπια επιχειρήματα που διαβάσατε παραπάνω, έχω καταλήξει στο εξής: ο γάμος είναι πρόωρη γήρανση. Και αγαπητοί αναγνώστες, δε γουστάρω να γεράσω πρόωρα.

Σας αφήνω. Πάω να αγοράσω δώρο για το γάμο του φίλου μου.