Πλάκα πλάκα, πέρασαν σχεδόν δύο μήνες θητείας. Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι περνάει γρήγορα ο καιρός στο στρατό.
Ένα briefing για όσους έχουν χάσει τα ίχνη μου: παρουσιάστηκα στην Κόρινθο στις 10 Αυγούστου. Εκεί έκατσα 5 βδομάδες. Παρουσιάστηκα ως πεζικάριος (ΠΖ), αλλά εξαρχής ήμουν υποψήφιος για το Σώμα Έρευνας Πληροφορικής (το ακριβοθώρητο ΕΠ), το οποίο θεωρείται το καλύτερο σώμα του Στρατού Ξηράς. Στην Κόρινθο όλοι οι υποψήφιοι περάσαμε από επιτροπή, και από τους 60 πήραν τελικά τους 40. Μέσα σ' αυτούς ήμουν κι εγώ.
(Μην ακούσω καμιά βλακεία για βύσμα. Αν είχα βύσμα, προφανώς θα πήγαινα Ναυτικό και όχι Στρατό Ξηράς.)
Αυτούς τους 40 μας φέρανε για εκπαίδευση 3 εβδομάδων στο Γουδί. Σ' αυτό το στάδιο βρίσκομαι τώρα. Έχουν περάσει οι 2 βδομάδες και μένει άλλη μια. Μετά απ' αυτό πηγαίνω στην... Ορεστιάδα. Για όσους έχουν σκουριάσει στη γεωγραφία, να τους θυμίσω ότι ελάχιστα μέρη είναι πιο ψηλά. Πιστεύω να διαλύθηκαν και οι τελευταίες υποψίες περί βύσματος...
Πάντως, απ' αυτούς τους δύο μήνες έχω ήδη αρκετές αναμνήσεις κι εμπειρίες. Αυτή όμως που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι η περιβόητη σκοπιά.
Οι περισσότεροι φαντάροι μισούν τις σκοπιές. Σε κάποιον που δεν ξέρει, αυτό φαίνεται κάπως υπερβολικό, μιας και θεωρεί ότι σκοπιά είναι απλά δύο ώρες ορθοστασίας που δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι.
Το νούμερο που μου έτυχε εμένα ήταν το εξής: 12:00-15:00, 21:00-00:00, 4:00-6:00 (σε κάποια στρατόπεδα οι ημερήσιες σκοπιές είναι τρίωρες και οι νυχτερινές δίωρες). Στο πρώτο τρίωρο όντως βαρέθηκα. Ο ήλιος ήταν ντάλα πάνω από το κεφάλι μου, νύσταζα, και δεν πέρασε ούτε ψυχή. Βασικά αναλώθηκα στην εξερεύνηση της γύρω περιοχής. Ήθελα, βλέπετε, να ξέρω καλά τα κατατόπια, γιατί στις επόμενες βάρδιες θα ήταν σκοτάδι.
Το σκοτάδι αλλάζει αισθητά τα πράγματα. Οι αισθήσεις (κυρίως η ακοή) εντείνονται κατακόρυφα, και υπάρχει μια συνεχής ψιλο-ανησυχία του στυλ "Τι ήταν αυτός ο ήχος", "Κάτι σαν να κουνήθηκε εκεί" κτλ. Ο άνθρωπος όμως έχει μια τρομερή προσαρμοστικότητα. Γρήγορα λοιπόν συνήθισα την κατάσταση αυτή, και έπρεπε να βρω έναν τρόπο να περάσω τις επόμενες 2,5 ώρες.
Άν έχεις τόσο χρόνο να περάσεις μόνος σου, στο σκοτάδι, την ερημιά και την ησυχία, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι η σκέψη.
Και τι δεν πέρασε απ' το μυαλό μου εκείνες τις ώρες. Ευχάριστες (και όχι μόνο) αναμνήσεις, μέρη, πρόσωπα, φίλοι, γυναίκες... Ένα πράμα που θυμήθηκα σ' εκείνη τη σκοπιά ήταν όταν ήρθε η κοπέλα μου να με βρει στην Αμερική. Είχα νοικιάσει αμάξι για να πάω από το Pittsburgh στη Νέα Υόρκη να την πάρω από το JFK. Το να βρω το δρόμο μου στους ατελείωτους interstates ήταν από μόνο του μια περιπέτεια. Τέλος πάντων, όταν γυρίσαμε επιτέλους στο Pitt, πήρα τηλέφωνο τον κολλητό μου να βγει στο παράθυρό του να τον χαιρετήσουμε, γιατί εκείνη τη στιγμή περνάγαμε με το αμάξι κάτω από το σπίτι του. Τα πάντα ήταν κατάλευκα...
Κάτι άλλο που θυμήθηκα στη σκοπιά ήταν όταν έδινα Proficiency πριν χρόνια, και για κακή μου τύχη στο ίδιο σχολείο έδινε κι ένα άτομο που με τίποτα δεν ήθελα να δω. Μια ανάμνηση που ήταν κυριολεκτικά θαμμένη στο μυαλό μου...
Τέλος πάντων, μ' αυτές τις σκέψεις (και με τις περιοδικές διακοπές που μου κάνανε τα περίπολα και οι έφοδοι - αλτ τις ει κτλ) πέρασε ευχάριστα το τρίωρο. Η σκοπιά σου μαθαίνει να κάνεις παρέα με τον εαυτό σου, κι εμένα μου αρέσει αυτό, αλλά όταν ήρθε ο δεκανέας αλλαγής με τον αντικαταστάτη μου δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χάρηκα. Επιτέλους θα πήγαινα για ύπνο!
Όχι όμως για πολύ. Τέσσερις ώρες μετά (στις 4:00 τα ξημερώματα δηλαδή) ήταν πάλι η σειρά μου.
Σ' εκείνη τη βάρδια, το κρύο ήταν τόσο τσουχτερό που δεν μπόρεσα να σκεφτώ τίποτα.
