Φλασιά

Όταν ήμουν στην Αμερική, ο κολλητός μου τα έφτιαξε με μια Αμερικανίδα. Εγώ περνούσα το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας στο σπίτι του, οπότε αρχίσαμε να κάνουμε πολύ παρέα οι τρεις μας. Κάποια στιγμή της είπε στα ελληνικά: "Γιατί να μη μιλάς ελληνικά;"

Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να γυρίσω Ελλάδα.

A la Twitter

Μόλις παράγγειλα online το καλύτερο βιβλίο πληροφορικής όλων των εποχών

Στα αμερικάνικα πανεπιστήμια υπάρχει το εξής έθιμο: όταν τελειώνει ένας διδακτορικός, αφήνει σε μια κούτα έξω από το γραφείο του διάφορα "άχρηστα" αντικείμενα για να τα πάρει όποιος θέλει. Συνήθως είναι βιβλία, αλλά πολλές φορές μπορεί να βρεις και hardware - mouse, πληκτρολόγια, μέχρι και οθόνες!

Τριγυρίζοντας λοιπόν στους διαδρόμους του Wean Hall, μία από τις πρώτες μέρες που πάταγα το πόδι μου στο Carnegie Mellon, η μοίρα ήθελε να βρω σε μια τέτοια κούτα αυτό:

Όσο ήμουν στην Αμερική δεν αξιώθηκα να διαβάσω ούτε μία σελίδα. Φοιτητής και να διαβάζει άλλωστε; Πού ακούστηκε;

Όταν όμως γύρισα στην Ελλάδα έπρεπε χωρίς άλλη αναβολή να βρω δουλειά (ήμουν και αμερικανοτραφής πλέον, πολύ υψηλές οι απαιτήσεις). Με τον προγραμματισμό δεν είχα και ιδιαίτερα καλές σχέσεις, πάντα διατεινόμουν ότι είμαι "δικτυάς". Στην Ελλάδα όμως το 90% των θέσεων εργασίας στην πληροφορική έχουν να κάνουν με προγραμματισμό. Έκανα την καρδιά μου πέτρα λοιπόν και το διάβασα, και οι γνώσεις αυτές σαφέστατα με βοήθησαν να βρω την πρώτη μου δουλειά στην GNT και μετέπειτα στην Intrasoft.

Αργότερα, ο δρόμος μου με έφερε στο ΚΕΠΥΕΣ (το κέντρο πληροφορικής του στρατού). Εκεί έγραφα επίσης Java, κι έτσι αποφάσισα να πάρω το βιβλίο και να το αφήσω στο γραφείο μου για όσο καιρό θα ήμουν εκεί. Κάποια μέρα το είδε ο διοικητής. Με πλησίασε αλαφιασμένος (όσοι ξέρετε το Ζαφείρη καταλαβαίνετε), και άρχισε να φωνάζει "ΠΟΥ ΤΟ ΒΡΗΚΕΣ ΑΥΤΟ;;". Χρόνια προγραμματιστής αυτός, αποδείχτηκε ότι το θεωρούσε από τα καλύτερα βιβλία και το έψαχνε πολύ καιρό.

Τέλος πάντων, να μην πολυλογώ, το βιβλίο με βοήθησε και στην επόμενη δουλειά μου, αλλά και στην τωρινή στο Χρηματιστήριο Αθηνών (όπου μπορεί να μην πάνε και πολύ καλά τα πράγματα, αλλά το παλεύω!).

Θα είχαν γίνει όλα αυτά αν δεν είχα περάσει έξω από εκείνο το γραφείο; Θα ήμουν αυτός που είμαι τώρα; Ίσως και να υπερβάλλω λιγάκι, αλλά πιθανόν να είμαι μια έκφανση του φαινομένου της πεταλούδας.

Δύο τρόποι να αντιμετωπίσετε οποιοδήποτε πρόβλημα

Παρασκευή και 13 προχτές, και η κακομοίρα η γιαγιά μου έπεσε πηγαίνοντας στην τουαλέτα. Στο προσφάτως εγχειρισμένο γόνατο προστέθηκε τώρα ένα σπασμένο χέρι. Εγώ ο ίδιος δεν ξέρω αν θα άντεχα αυτούς τους πόνους. Χτύπησε και στο πρόσωπο, και αυτό είναι το λιγότερο, αλλά όταν την είδα, τα μάτια μου ξαναγέννησαν δάκρυα μετά από 20 χρόνια.

Το μόνο καλό απ' αυτήν την ιστορία είναι ότι ο πόνος του χεριού την κάνει να ξεχνάει τον πόνο του ποδιού. Με την εμφάνιση ενός νέου, μεγαλύτερου προβλήματος, το προηγούμενο "αντιμετωπίστηκε".

Αυτός είναι ο ένας τρόπος. Ο άλλος είναι να έχετε πάντα υπόψιν σας ότι, όποιο κι αν είναι το πρόβλημά σας, υπάρχουν και χειρότερα.

Με κάποια άτομα απλά ταιριάζεις

Αυτό συνέβη πριν 3,5 χρόνια με τον Άρη. Κουβαλάει τα ίδια μυαλά με εμένα και την παρέα μου, και η ένταξή του έγινε απολύτως φυσικά.

Τα ξενύχτια και οι κραιπάλες που κάναμε είναι χωρίς προηγούμενο. Ήμουνα κι εγώ τότε στα πολύ δυνατά μου.

Τώρα όμως φεύγει για να δουλέψει στο εξωτερικό. Κλείνει ένας κύκλος...

Θα τα πούμε τα Χριστούγεννα! Καιρό έχω να πάω στο Λονδίνο.

Touch your music

Είναι 6 τα ξημερώματα και δεν μου κολλάει ύπνος. Να φταίει η αλλαγή της ώρας; Ή μήπως κάτι άλλο;

Το προηγούμενό μου post ήταν πάλι για την Apple, οπότε ίσως θεωρηθώ μονότονος γράφοντας για το νέο μου iPod Touch...

Τι άψογη συσκευούλα! Η ευχρηστία της είναι απίστευτη, το δε touchscreen είναι πραγματικά μαγικό. "Touch your music" έλεγε ο Steve Jobs στην παρουσίασή του, και δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια.

Χωρίς μουσική όμως θα ήταν άψυχο. Αυτή είναι που του δίνει αξία. Οι υπέροχες κιθάρες του Βαγγέλη Γερμανού στα "Μπαράκια". Τα εξαίσια ακόρντα του Mark Knopfler και των Dire Straits του. Η ερμηνεία του Bono στο "Still haven't found what I'm looking for". Η γλυκιά μελαγχολία του "Nightswimming" των REM και του "I love the night" των Blue Oyster Cult. Οι beat-άτες μελωδίες της Sonique. Οι αναμνήσεις που μου ξυπνάει το "Another chance" του Roger Sanchez. Το iPod Touch μου επιτρέπει να αγγίξω τη μουσική, αλλά τελικά είναι η μουσική που αγγίζει εμένα.

Αυτόματα ο νους μου πάει σε αγαπημένα πρόσωπα. Θέλω να μοιραστώ αυτές τις μουσικές μαζί τους.

Τελικά το post κάθε άλλο παρά με Apple είχε να κάνει...

Love is in the air

Τι να πει κανείς πια γι' αυτήν την εταιρεία...

Δεν θέλω να φτάσω σε υπερβολές (αν και σίγουρα το θαυματουργό αυτό μηχανάκι αποπνέει κάτι ερωτικό). Θα πω όμως ότι οι άνθρωποι είναι τουλάχιστον ένα χρόνο μπροστά από τον ανταγωνισμό.

Οι πατεράδες δύο εκ των τεσσάρων κολλητών μου έφυγαν πρόωρα. Τον έναν δεν πρόλαβα ουσιαστικά να τον γνωρίσω.

Ο άλλος ήταν αυτό που λέμε χρυσός άνθρωπος. Και από κάθε κουβέντα του υπήρχε κάτι να αποκομίσεις.

Κάποτε μου είπε μια φράση, όχι ακριβώς ασυνήθιστη, αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο ταιριαστή που μου έμεινε για πάντα: "Καθένας με τον πόνο του".

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι πως δεν υπάρχει φράση που να περιγράφει καλύτερα τα blogs από αυτήν.

Παρασκευή και 13

Υποτίθεται ότι αυτή η μέρα είναι γρουσούζικη. Not quite! Εγώ χτες, μέσα σε μιά μέρα, απολύθηκα και προσλήφθηκα ταυτόχρονα!

Θα μου πείτε, η απόλυση είναι ευτυχές γεγονός; Είναι, αν μιλάμε για στρατό!

Πάρνηθα

Δεν χρειάζεται φυσικά να πω ότι καταδικάζω το έγκλημα που διαπράχθηκε στην Πάρνηθα. Επειδή όμως αρέσκομαι να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, έχω τρεις ενστάσεις:

1. Αν ερχόταν κάποιος και σας έλεγε "Σου δίνω 10.000 ευρώ για να βάλεις μια φωτιά στο δάσος", τι θα κάνατε;

2. Έχετε πάει ποτέ στην Πάρνηθα; Εγώ πάντως όχι. Μόνο όταν καίγονται τα δάση θυμόμαστε την ύπαρξη και τη σπουδαιότητά τους.

3. Καταλαβαίνω τους κατοίκους που ωρύονται και διαρρηγνύουν τα ημάτιά τους. Όμως εκεί που είναι τα σπίτια τους, λογικά δεν θα ήταν δάσος παλιά; Το ίδιο ισχύει και στην Πεντέλη, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό.

Σιγά τ' αυγά. Μερικά έλατα λιγότερα... Όλοι αυτοί που έρχονται στην Αθήνα από όλα τα μέρη της Ελλάδας (και όχι μόνο), κάπου πρέπει να μείνουν.

Pitt

Βρήκα μια ωραία φωτογραφία του Pittsburgh, και συνειδητοποίησα ότι τελικά αυτήν την πόλη δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ...

Τσαμπέ domain names!

Η Microsoft τρελάθηκε! Δίνει δωρεάν βαρβάτα domain names (.com, .net κτλ), καθώς και ένα εύχρηστο εργαλείο για να σχεδιάσετε ένα απλό site. Η μόνη προϋπόθεση είναι να έχετε αμερικάνικη πιστωτική κάρτα...

http://office.microsoft.com/en-us/officelive/default.aspx

Εγώ έφτιαξα ήδη 2 siteάκια. Τα γράφω (και) εδώ με την ελπίδα να προωθηθούν στο Google:

Goulielmos
Cosmos Glass

Η απαισιοδοξία της υπηρεσίας

Τετάρτη βράδυ, και για άλλη μια φορά βρίσκομαι στο ΚΕΠΥΕΣ για 24ωρη υπηρεσία γραφείου. Δεν είναι και σκοπιά, αλλά η μοναξιά είναι υπαρκτή.

Πιστός σύντροφος το iPod. Ακούω το εξαιρετικό Nightswimming των REM, και ένας στίχος μου δίνει έμπνευση: "September is coming soon".

Τι απαισιόδοξος στίχος!

Μου θυμίζει όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν μπορούν να απολαύσουν το παρόν, ακόμα κι αν είναι όμορφο, γιατί σκέφτονται τα δυσάρεστα του μέλλοντος. Πασχίζουν όλο το χρόνο περιμένοντας το καλοκαίρι, και όταν έρθει δεν μπορούν να το χαρούν, γιατί σκέφτονται τις δυσκολίες του Σεπτέμβρη. Ανυπομονούν να έρθει το σαββατοκύριακο, και από το πρωί του Σαββάτου σκέφτονται ήδη τη Δευτέρα. Μετράνε μέρες θητείας, και όταν αυτή πλησιάζει στο τέλος της δυσανασχετούν, γιατί θα πρέπει μετά να ξεκινήσουν δουλειά...

Διαφωνώ τελείως με αυτή τη νοοτροπία. Μα πόσο χαζοί είναι αυτοί οι άνθρωποι; "Ζήσε τη στιγμή" λέει μιά γνωστή διαφήμιση, κι έχει απόλυτο δίκιο.

Μήπως βρίσκετε τα σχόλιά μου λίγο υπερβολικά; Επίτηδες είναι έτσι, γιατί στην πραγματικότητα μιλάω για τον εαυτό μου...

Αν και είμαι γενικά πολύ θετικός και αισιόδοξος, πολλές φορές πιάνω τη σκέψη μου να περιπλανάται σε παρόμοια μονοπάτια απαισιοδοξίας. 'Οντως το καλοκαίρι πλησιάζει. Όμως κι ο Σεπτέμβρης δεν θ' αργήσει...

Προσπαθήστε να μην μου μοιάσετε σ' αυτό.

Πέσιμο

-Σκεφτόμουν μήπως να περάσουμε τη σχέση μας στο επόμενο επίπεδο...
-Δηλαδή;
-Έλα τώρα, μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, μου είναι ήδη αρκετά δύσκολο. Εννοώ να τα φτιάξουμε.
-Να τα φτιάξουμε;; Γιατί, μια χαρά δεν είμαστε κι έτσι;
-Να, ξέρεις... Θα ήθελα κάτι παραπάνω...
-Τι εννοείς;
-Εννοώ να σε παίρνω κάθε μέρα τηλέφωνο, να βγαίνουμε μέρα παρά μέρα, να προσθέσουμε το σεξουαλικό στοιχείο (προφανώς!), να μιλάμε για όλους και για όλα... Και ίσως κάποια μέρα να σ' ερωτευτώ...

Hail And Kill

Δέκα χρόνια πριν έψαχνα να βρω μια macho και brutal μουσική για να ταιριάξει στα εφηβικά γούστα μου - και τη βρήκα στους Manowar.

Αύριο θα τους δω επιτέλους και live! Fuck the world! Hail and kill!

Ορίστε και το τελευταίο τους βιντεοκλίπ:
http://www.youtube.com/watch?v=N_UGFLT0VMY


Update 2019:
https://www.youtube.com/watch?v=vmv5g6o1zNY
(τι ζήσαμε...)

Δύο προτάσεις

Κυριακή απόγευμα, στο μεταίχμιο χειμώνα και άνοιξης. Με μια τέλεια συννεφιά, που καμία λιακάδα δεν μπορεί να φτάσει. Έχω δύο προτάσεις να σας κάνω:

Προορισμός: Palmier Bistro στη Βούλα (πάνω από το θερινό Galea)

Soundtrack: Radiohead - Fade out

Υπό τους ήχους των Radiohead γράφω αυτό το post. Και μόλις το τελειώσω, ξεκινάω για το Palmier...

Happy people have no stories

Το λέω αυτό για να εξηγήσω τη μακρά αποχή. Είναι και το ότι δεν έχω internet (παρά μόνο σε netcafe), αλλά βασικά ο κύριος λόγος είναι ότι περνάω ανέλπιστα καλά και δεν έχω και πολλά να πω.

Μπορώ όμως να μιλήσω λίγο για τον Έβρο. Τρεις μήνες κλείνω πλέον εδώ. Άλλωστε καιρό τώρα φλερτάρω με την ιδέα του photoblogging.

Περίεργο μέρος ο Έβρος. Πιθανόν οι περισσότεροι να έχουν στο μυαλό τους ένα ορεινό και παγωμένο τοπίο, αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι (τουλάχιστον ως προς το ορεινό)...

Δεν έχω ξαναδεί πιο επίπεδη περιοχή. Απέραντες πεδιάδες εκτείνονται ως εκεί που φτάνει το μάτι. Δείτε για παράδειγμα αυτή τη φωτογραφία του Άρδα, ενός παραπόταμου του Έβρου:



Το ποτάμι αυτό έχει και μια αξιοσημείωτη ιδιαιτερότητα: όταν δεν έχει πολύ νερό, μπορείς να το διασχίσεις με το αμάξι!



Λίγο πιο πέρα συνάντησα αυτή την όμορφη εικόνα. Αναρωτήθηκα πού να πηγαίνει άραγε η γιαγιά. Τουλάχιστον δεν θα κουραστεί απο την ανηφόρα...



Υπάρχουν και κάποιοι λόφοι. Το στρατόπεδό μας είναι τοποθετημένο πίσω από έναν, για ευνόητους λόγους. Να ο δρόμος που οδηγεί στην κεντρική πύλη:



Βέβαια, για να τα δει κανείς όλα αυτά, προϋποτίθεται ορατότητα. Όλες οι προηγούμενες φωτογραφίες τραβήχτηκαν με ηλιοφάνεια. Όμως, τις τελευταίες μέρες το σκηνικό είναι κάπως έτσι:



Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να μη γίνει έτσι (αυτή η photo είναι από πέρσι, παρατηρήστε το ύψος του χιονιού):



Κατά τ' άλλα, όλα καλά! Ένας μήνας έμεινε...

Πάλιωσα...

Πλάκα πλάκα, πέρασαν σχεδόν δύο μήνες θητείας. Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι περνάει γρήγορα ο καιρός στο στρατό.

Ένα briefing για όσους έχουν χάσει τα ίχνη μου: παρουσιάστηκα στην Κόρινθο στις 10 Αυγούστου. Εκεί έκατσα 5 βδομάδες. Παρουσιάστηκα ως πεζικάριος (ΠΖ), αλλά εξαρχής ήμουν υποψήφιος για το Σώμα Έρευνας Πληροφορικής (το ακριβοθώρητο ΕΠ), το οποίο θεωρείται το καλύτερο σώμα του Στρατού Ξηράς. Στην Κόρινθο όλοι οι υποψήφιοι περάσαμε από επιτροπή, και από τους 60 πήραν τελικά τους 40. Μέσα σ' αυτούς ήμουν κι εγώ.

(Μην ακούσω καμιά βλακεία για βύσμα. Αν είχα βύσμα, προφανώς θα πήγαινα Ναυτικό και όχι Στρατό Ξηράς.)

Αυτούς τους 40 μας φέρανε για εκπαίδευση 3 εβδομάδων στο Γουδί. Σ' αυτό το στάδιο βρίσκομαι τώρα. Έχουν περάσει οι 2 βδομάδες και μένει άλλη μια. Μετά απ' αυτό πηγαίνω στην... Ορεστιάδα. Για όσους έχουν σκουριάσει στη γεωγραφία, να τους θυμίσω ότι ελάχιστα μέρη είναι πιο ψηλά. Πιστεύω να διαλύθηκαν και οι τελευταίες υποψίες περί βύσματος...

Πάντως, απ' αυτούς τους δύο μήνες έχω ήδη αρκετές αναμνήσεις κι εμπειρίες. Αυτή όμως που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι η περιβόητη σκοπιά.

Οι περισσότεροι φαντάροι μισούν τις σκοπιές. Σε κάποιον που δεν ξέρει, αυτό φαίνεται κάπως υπερβολικό, μιας και θεωρεί ότι σκοπιά είναι απλά δύο ώρες ορθοστασίας που δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι.

Το νούμερο που μου έτυχε εμένα ήταν το εξής: 12:00-15:00, 21:00-00:00, 4:00-6:00 (σε κάποια στρατόπεδα οι ημερήσιες σκοπιές είναι τρίωρες και οι νυχτερινές δίωρες). Στο πρώτο τρίωρο όντως βαρέθηκα. Ο ήλιος ήταν ντάλα πάνω από το κεφάλι μου, νύσταζα, και δεν πέρασε ούτε ψυχή. Βασικά αναλώθηκα στην εξερεύνηση της γύρω περιοχής. Ήθελα, βλέπετε, να ξέρω καλά τα κατατόπια, γιατί στις επόμενες βάρδιες θα ήταν σκοτάδι.

Το σκοτάδι αλλάζει αισθητά τα πράγματα. Οι αισθήσεις (κυρίως η ακοή) εντείνονται κατακόρυφα, και υπάρχει μια συνεχής ψιλο-ανησυχία του στυλ "Τι ήταν αυτός ο ήχος", "Κάτι σαν να κουνήθηκε εκεί" κτλ. Ο άνθρωπος όμως έχει μια τρομερή προσαρμοστικότητα. Γρήγορα λοιπόν συνήθισα την κατάσταση αυτή, και έπρεπε να βρω έναν τρόπο να περάσω τις επόμενες 2,5 ώρες.

Άν έχεις τόσο χρόνο να περάσεις μόνος σου, στο σκοτάδι, την ερημιά και την ησυχία, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι η σκέψη.

Και τι δεν πέρασε απ' το μυαλό μου εκείνες τις ώρες. Ευχάριστες (και όχι μόνο) αναμνήσεις, μέρη, πρόσωπα, φίλοι, γυναίκες... Ένα πράμα που θυμήθηκα σ' εκείνη τη σκοπιά ήταν όταν ήρθε η κοπέλα μου να με βρει στην Αμερική. Είχα νοικιάσει αμάξι για να πάω από το Pittsburgh στη Νέα Υόρκη να την πάρω από το JFK. Το να βρω το δρόμο μου στους ατελείωτους interstates ήταν από μόνο του μια περιπέτεια. Τέλος πάντων, όταν γυρίσαμε επιτέλους στο Pitt, πήρα τηλέφωνο τον κολλητό μου να βγει στο παράθυρό του να τον χαιρετήσουμε, γιατί εκείνη τη στιγμή περνάγαμε με το αμάξι κάτω από το σπίτι του. Τα πάντα ήταν κατάλευκα...

Κάτι άλλο που θυμήθηκα στη σκοπιά ήταν όταν έδινα Proficiency πριν χρόνια, και για κακή μου τύχη στο ίδιο σχολείο έδινε κι ένα άτομο που με τίποτα δεν ήθελα να δω. Μια ανάμνηση που ήταν κυριολεκτικά θαμμένη στο μυαλό μου...

Τέλος πάντων, μ' αυτές τις σκέψεις (και με τις περιοδικές διακοπές που μου κάνανε τα περίπολα και οι έφοδοι - αλτ τις ει κτλ) πέρασε ευχάριστα το τρίωρο. Η σκοπιά σου μαθαίνει να κάνεις παρέα με τον εαυτό σου, κι εμένα μου αρέσει αυτό, αλλά όταν ήρθε ο δεκανέας αλλαγής με τον αντικαταστάτη μου δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χάρηκα. Επιτέλους θα πήγαινα για ύπνο!

Όχι όμως για πολύ. Τέσσερις ώρες μετά (στις 4:00 τα ξημερώματα δηλαδή) ήταν πάλι η σειρά μου.

Σ' εκείνη τη βάρδια, το κρύο ήταν τόσο τσουχτερό που δεν μπόρεσα να σκεφτώ τίποτα.

Γιωτάς

Πάνω στην τρέλα μου, πάνω στην αλητεία μου
ήρθε το γράμμα για να κάνω τη θητεία μου
ήρθε το γράμμα πως με πήρανε φαντάρο
κι ήταν λες κι είδα με τα μάτια μου το χάρο.

Μερικές φορές ακόμα και τα ποπ χαζοσουξεδάκια αποκτάνε νόημα...

The sky is the limit...

...αλλά μερικές φορές είναι καλό να κοιτάμε και λίγο προς τα κάτω: σήμερα, περπατώντας προς το σπίτι μου, βρήκα στο δρόμο 40 (σαράντα) ευρώ! Όχι 2, όχι 5... 40!