Love is in the air

Τι να πει κανείς πια γι' αυτήν την εταιρεία...

Δεν θέλω να φτάσω σε υπερβολές (αν και σίγουρα το θαυματουργό αυτό μηχανάκι αποπνέει κάτι ερωτικό). Θα πω όμως ότι οι άνθρωποι είναι τουλάχιστον ένα χρόνο μπροστά από τον ανταγωνισμό.

Οι πατεράδες δύο εκ των τεσσάρων κολλητών μου έφυγαν πρόωρα. Τον έναν δεν πρόλαβα ουσιαστικά να τον γνωρίσω.

Ο άλλος ήταν αυτό που λέμε χρυσός άνθρωπος. Και από κάθε κουβέντα του υπήρχε κάτι να αποκομίσεις.

Κάποτε μου είπε μια φράση, όχι ακριβώς ασυνήθιστη, αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο ταιριαστή που μου έμεινε για πάντα: "Καθένας με τον πόνο του".

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι πως δεν υπάρχει φράση που να περιγράφει καλύτερα τα blogs από αυτήν.

Παρασκευή και 13

Υποτίθεται ότι αυτή η μέρα είναι γρουσούζικη. Not quite! Εγώ χτες, μέσα σε μιά μέρα, απολύθηκα και προσλήφθηκα ταυτόχρονα!

Θα μου πείτε, η απόλυση είναι ευτυχές γεγονός; Είναι, αν μιλάμε για στρατό!

Πάρνηθα

Δεν χρειάζεται φυσικά να πω ότι καταδικάζω το έγκλημα που διαπράχθηκε στην Πάρνηθα. Επειδή όμως αρέσκομαι να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, έχω τρεις ενστάσεις:

1. Αν ερχόταν κάποιος και σας έλεγε "Σου δίνω 10.000 ευρώ για να βάλεις μια φωτιά στο δάσος", τι θα κάνατε;

2. Έχετε πάει ποτέ στην Πάρνηθα; Εγώ πάντως όχι. Μόνο όταν καίγονται τα δάση θυμόμαστε την ύπαρξη και τη σπουδαιότητά τους.

3. Καταλαβαίνω τους κατοίκους που ωρύονται και διαρρηγνύουν τα ημάτιά τους. Όμως εκεί που είναι τα σπίτια τους, λογικά δεν θα ήταν δάσος παλιά; Το ίδιο ισχύει και στην Πεντέλη, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό.

Σιγά τ' αυγά. Μερικά έλατα λιγότερα... Όλοι αυτοί που έρχονται στην Αθήνα από όλα τα μέρη της Ελλάδας (και όχι μόνο), κάπου πρέπει να μείνουν.

Pitt

Βρήκα μια ωραία φωτογραφία του Pittsburgh, και συνειδητοποίησα ότι τελικά αυτήν την πόλη δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ...

Τσαμπέ domain names!

Η Microsoft τρελάθηκε! Δίνει δωρεάν βαρβάτα domain names (.com, .net κτλ), καθώς και ένα εύχρηστο εργαλείο για να σχεδιάσετε ένα απλό site. Η μόνη προϋπόθεση είναι να έχετε αμερικάνικη πιστωτική κάρτα...

http://office.microsoft.com/en-us/officelive/default.aspx

Εγώ έφτιαξα ήδη 2 siteάκια. Τα γράφω (και) εδώ με την ελπίδα να προωθηθούν στο Google:

Goulielmos
Cosmos Glass

Η απαισιοδοξία της υπηρεσίας

Τετάρτη βράδυ, και για άλλη μια φορά βρίσκομαι στο ΚΕΠΥΕΣ για 24ωρη υπηρεσία γραφείου. Δεν είναι και σκοπιά, αλλά η μοναξιά είναι υπαρκτή.

Πιστός σύντροφος το iPod. Ακούω το εξαιρετικό Nightswimming των REM, και ένας στίχος μου δίνει έμπνευση: "September is coming soon".

Τι απαισιόδοξος στίχος!

Μου θυμίζει όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν μπορούν να απολαύσουν το παρόν, ακόμα κι αν είναι όμορφο, γιατί σκέφτονται τα δυσάρεστα του μέλλοντος. Πασχίζουν όλο το χρόνο περιμένοντας το καλοκαίρι, και όταν έρθει δεν μπορούν να το χαρούν, γιατί σκέφτονται τις δυσκολίες του Σεπτέμβρη. Ανυπομονούν να έρθει το σαββατοκύριακο, και από το πρωί του Σαββάτου σκέφτονται ήδη τη Δευτέρα. Μετράνε μέρες θητείας, και όταν αυτή πλησιάζει στο τέλος της δυσανασχετούν, γιατί θα πρέπει μετά να ξεκινήσουν δουλειά...

Διαφωνώ τελείως με αυτή τη νοοτροπία. Μα πόσο χαζοί είναι αυτοί οι άνθρωποι; "Ζήσε τη στιγμή" λέει μιά γνωστή διαφήμιση, κι έχει απόλυτο δίκιο.

Μήπως βρίσκετε τα σχόλιά μου λίγο υπερβολικά; Επίτηδες είναι έτσι, γιατί στην πραγματικότητα μιλάω για τον εαυτό μου...

Αν και είμαι γενικά πολύ θετικός και αισιόδοξος, πολλές φορές πιάνω τη σκέψη μου να περιπλανάται σε παρόμοια μονοπάτια απαισιοδοξίας. 'Οντως το καλοκαίρι πλησιάζει. Όμως κι ο Σεπτέμβρης δεν θ' αργήσει...

Προσπαθήστε να μην μου μοιάσετε σ' αυτό.

Πέσιμο

-Σκεφτόμουν μήπως να περάσουμε τη σχέση μας στο επόμενο επίπεδο...
-Δηλαδή;
-Έλα τώρα, μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, μου είναι ήδη αρκετά δύσκολο. Εννοώ να τα φτιάξουμε.
-Να τα φτιάξουμε;; Γιατί, μια χαρά δεν είμαστε κι έτσι;
-Να, ξέρεις... Θα ήθελα κάτι παραπάνω...
-Τι εννοείς;
-Εννοώ να σε παίρνω κάθε μέρα τηλέφωνο, να βγαίνουμε μέρα παρά μέρα, να προσθέσουμε το σεξουαλικό στοιχείο (προφανώς!), να μιλάμε για όλους και για όλα... Και ίσως κάποια μέρα να σ' ερωτευτώ...

Hail And Kill

Δέκα χρόνια πριν έψαχνα να βρω μια macho και brutal μουσική για να ταιριάξει στα εφηβικά γούστα μου - και τη βρήκα στους Manowar.

Αύριο θα τους δω επιτέλους και live! Fuck the world! Hail and kill!

Ορίστε και το τελευταίο τους βιντεοκλίπ:
http://www.youtube.com/watch?v=N_UGFLT0VMY


Update 2019:
https://www.youtube.com/watch?v=vmv5g6o1zNY
(τι ζήσαμε...)

Δύο προτάσεις

Κυριακή απόγευμα, στο μεταίχμιο χειμώνα και άνοιξης. Με μια τέλεια συννεφιά, που καμία λιακάδα δεν μπορεί να φτάσει. Έχω δύο προτάσεις να σας κάνω:

Προορισμός: Palmier Bistro στη Βούλα (πάνω από το θερινό Galea)

Soundtrack: Radiohead - Fade out

Υπό τους ήχους των Radiohead γράφω αυτό το post. Και μόλις το τελειώσω, ξεκινάω για το Palmier...

Happy people have no stories

Το λέω αυτό για να εξηγήσω τη μακρά αποχή. Είναι και το ότι δεν έχω internet (παρά μόνο σε netcafe), αλλά βασικά ο κύριος λόγος είναι ότι περνάω ανέλπιστα καλά και δεν έχω και πολλά να πω.

Μπορώ όμως να μιλήσω λίγο για τον Έβρο. Τρεις μήνες κλείνω πλέον εδώ. Άλλωστε καιρό τώρα φλερτάρω με την ιδέα του photoblogging.

Περίεργο μέρος ο Έβρος. Πιθανόν οι περισσότεροι να έχουν στο μυαλό τους ένα ορεινό και παγωμένο τοπίο, αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι (τουλάχιστον ως προς το ορεινό)...

Δεν έχω ξαναδεί πιο επίπεδη περιοχή. Απέραντες πεδιάδες εκτείνονται ως εκεί που φτάνει το μάτι. Δείτε για παράδειγμα αυτή τη φωτογραφία του Άρδα, ενός παραπόταμου του Έβρου:



Το ποτάμι αυτό έχει και μια αξιοσημείωτη ιδιαιτερότητα: όταν δεν έχει πολύ νερό, μπορείς να το διασχίσεις με το αμάξι!



Λίγο πιο πέρα συνάντησα αυτή την όμορφη εικόνα. Αναρωτήθηκα πού να πηγαίνει άραγε η γιαγιά. Τουλάχιστον δεν θα κουραστεί απο την ανηφόρα...



Υπάρχουν και κάποιοι λόφοι. Το στρατόπεδό μας είναι τοποθετημένο πίσω από έναν, για ευνόητους λόγους. Να ο δρόμος που οδηγεί στην κεντρική πύλη:



Βέβαια, για να τα δει κανείς όλα αυτά, προϋποτίθεται ορατότητα. Όλες οι προηγούμενες φωτογραφίες τραβήχτηκαν με ηλιοφάνεια. Όμως, τις τελευταίες μέρες το σκηνικό είναι κάπως έτσι:



Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να μη γίνει έτσι (αυτή η photo είναι από πέρσι, παρατηρήστε το ύψος του χιονιού):



Κατά τ' άλλα, όλα καλά! Ένας μήνας έμεινε...

Πάλιωσα...

Πλάκα πλάκα, πέρασαν σχεδόν δύο μήνες θητείας. Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι περνάει γρήγορα ο καιρός στο στρατό.

Ένα briefing για όσους έχουν χάσει τα ίχνη μου: παρουσιάστηκα στην Κόρινθο στις 10 Αυγούστου. Εκεί έκατσα 5 βδομάδες. Παρουσιάστηκα ως πεζικάριος (ΠΖ), αλλά εξαρχής ήμουν υποψήφιος για το Σώμα Έρευνας Πληροφορικής (το ακριβοθώρητο ΕΠ), το οποίο θεωρείται το καλύτερο σώμα του Στρατού Ξηράς. Στην Κόρινθο όλοι οι υποψήφιοι περάσαμε από επιτροπή, και από τους 60 πήραν τελικά τους 40. Μέσα σ' αυτούς ήμουν κι εγώ.

(Μην ακούσω καμιά βλακεία για βύσμα. Αν είχα βύσμα, προφανώς θα πήγαινα Ναυτικό και όχι Στρατό Ξηράς.)

Αυτούς τους 40 μας φέρανε για εκπαίδευση 3 εβδομάδων στο Γουδί. Σ' αυτό το στάδιο βρίσκομαι τώρα. Έχουν περάσει οι 2 βδομάδες και μένει άλλη μια. Μετά απ' αυτό πηγαίνω στην... Ορεστιάδα. Για όσους έχουν σκουριάσει στη γεωγραφία, να τους θυμίσω ότι ελάχιστα μέρη είναι πιο ψηλά. Πιστεύω να διαλύθηκαν και οι τελευταίες υποψίες περί βύσματος...

Πάντως, απ' αυτούς τους δύο μήνες έχω ήδη αρκετές αναμνήσεις κι εμπειρίες. Αυτή όμως που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι η περιβόητη σκοπιά.

Οι περισσότεροι φαντάροι μισούν τις σκοπιές. Σε κάποιον που δεν ξέρει, αυτό φαίνεται κάπως υπερβολικό, μιας και θεωρεί ότι σκοπιά είναι απλά δύο ώρες ορθοστασίας που δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι.

Το νούμερο που μου έτυχε εμένα ήταν το εξής: 12:00-15:00, 21:00-00:00, 4:00-6:00 (σε κάποια στρατόπεδα οι ημερήσιες σκοπιές είναι τρίωρες και οι νυχτερινές δίωρες). Στο πρώτο τρίωρο όντως βαρέθηκα. Ο ήλιος ήταν ντάλα πάνω από το κεφάλι μου, νύσταζα, και δεν πέρασε ούτε ψυχή. Βασικά αναλώθηκα στην εξερεύνηση της γύρω περιοχής. Ήθελα, βλέπετε, να ξέρω καλά τα κατατόπια, γιατί στις επόμενες βάρδιες θα ήταν σκοτάδι.

Το σκοτάδι αλλάζει αισθητά τα πράγματα. Οι αισθήσεις (κυρίως η ακοή) εντείνονται κατακόρυφα, και υπάρχει μια συνεχής ψιλο-ανησυχία του στυλ "Τι ήταν αυτός ο ήχος", "Κάτι σαν να κουνήθηκε εκεί" κτλ. Ο άνθρωπος όμως έχει μια τρομερή προσαρμοστικότητα. Γρήγορα λοιπόν συνήθισα την κατάσταση αυτή, και έπρεπε να βρω έναν τρόπο να περάσω τις επόμενες 2,5 ώρες.

Άν έχεις τόσο χρόνο να περάσεις μόνος σου, στο σκοτάδι, την ερημιά και την ησυχία, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι η σκέψη.

Και τι δεν πέρασε απ' το μυαλό μου εκείνες τις ώρες. Ευχάριστες (και όχι μόνο) αναμνήσεις, μέρη, πρόσωπα, φίλοι, γυναίκες... Ένα πράμα που θυμήθηκα σ' εκείνη τη σκοπιά ήταν όταν ήρθε η κοπέλα μου να με βρει στην Αμερική. Είχα νοικιάσει αμάξι για να πάω από το Pittsburgh στη Νέα Υόρκη να την πάρω από το JFK. Το να βρω το δρόμο μου στους ατελείωτους interstates ήταν από μόνο του μια περιπέτεια. Τέλος πάντων, όταν γυρίσαμε επιτέλους στο Pitt, πήρα τηλέφωνο τον κολλητό μου να βγει στο παράθυρό του να τον χαιρετήσουμε, γιατί εκείνη τη στιγμή περνάγαμε με το αμάξι κάτω από το σπίτι του. Τα πάντα ήταν κατάλευκα...

Κάτι άλλο που θυμήθηκα στη σκοπιά ήταν όταν έδινα Proficiency πριν χρόνια, και για κακή μου τύχη στο ίδιο σχολείο έδινε κι ένα άτομο που με τίποτα δεν ήθελα να δω. Μια ανάμνηση που ήταν κυριολεκτικά θαμμένη στο μυαλό μου...

Τέλος πάντων, μ' αυτές τις σκέψεις (και με τις περιοδικές διακοπές που μου κάνανε τα περίπολα και οι έφοδοι - αλτ τις ει κτλ) πέρασε ευχάριστα το τρίωρο. Η σκοπιά σου μαθαίνει να κάνεις παρέα με τον εαυτό σου, κι εμένα μου αρέσει αυτό, αλλά όταν ήρθε ο δεκανέας αλλαγής με τον αντικαταστάτη μου δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χάρηκα. Επιτέλους θα πήγαινα για ύπνο!

Όχι όμως για πολύ. Τέσσερις ώρες μετά (στις 4:00 τα ξημερώματα δηλαδή) ήταν πάλι η σειρά μου.

Σ' εκείνη τη βάρδια, το κρύο ήταν τόσο τσουχτερό που δεν μπόρεσα να σκεφτώ τίποτα.

Γιωτάς

Πάνω στην τρέλα μου, πάνω στην αλητεία μου
ήρθε το γράμμα για να κάνω τη θητεία μου
ήρθε το γράμμα πως με πήρανε φαντάρο
κι ήταν λες κι είδα με τα μάτια μου το χάρο.

Μερικές φορές ακόμα και τα ποπ χαζοσουξεδάκια αποκτάνε νόημα...

The sky is the limit...

...αλλά μερικές φορές είναι καλό να κοιτάμε και λίγο προς τα κάτω: σήμερα, περπατώντας προς το σπίτι μου, βρήκα στο δρόμο 40 (σαράντα) ευρώ! Όχι 2, όχι 5... 40!

Τι σου είναι η τύχη...

Επί τέσσερις μήνες δούλευα δίπλα στο σπίτι της, κι όμως δεν την είδα ούτε μία φορά. Είδα τον πατέρα της, είδα τη μητέρα της... εκείνη όμως όχι.

Και την Παρασκευή που ξαναπέρασα τυχαία από εκεί, την πέτυχα να οδηγεί στο αντίθετο ρεύμα! Και όχι μόνο αυτό... Σταμάτησε για να μιλήσει στο κινητό - λίγα μόλις μέτρα από το σημείο που την εντόπισα! Τι σου είναι η τύχη μερικές φορές.

Ξαφνιάστηκε φυσικά που με είδε, μετά όμως χάρηκε. Λογικό είναι. Είμαστε οικογενειακοί φίλοι και γνωριζόμαστε από μωρά. Μιλήσαμε λίγο, εγώ όμως δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ απόλυτα. Ήταν εκθαμβωτική. Ψηλή και αγέρωχη, προσεγμένο στην εντέλεια ντύσιμο... Και με ένα arrogance και μια αύρα που λειτουργούν σαν αδιαπέραστες ασπίδες.

Φυσικά δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή της - άλλωστε ούτε κι εγώ είχα. Δέκα λεπτά μετά λοιπόν έβλεπα απ' τον καθρέφτη μου το αυτοκίνητό της να απομακρύνεται.

Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη είναι...

Drugs

More than a year has passed, but it seems like yesterday...

I was walking down Serfiotou Street. Suddenly, a silver VW Polo passed, speeding its way towards downtown. For a quick second I looked, and in the back seat I saw my old friend Vasili. He saw me too. His eyes sparkled. I could tell that he was happy to see me.

I hadn't seen him in years. We were schoolmates and friends during elementary and high school. But then, one day he stopped coming to school. Everybody was wondering why. Rumour had it that he dropped out, and that he became a junkie.

It was easy to see that Vasilis yelled something to the driver. Next thing I knew, the car braked forcefully. Vasilis got out and approached me. He couldn't walk straight and his eyes were half-closed.

-Alex, nice seeing you my friend.
-Hey man, where have you been? Long time no see.
-Listen old friend, I have had some problems lately. I got into drugs. The guys here are junkies too. Man, I'm trying to get clean but I need your help...
-What can I do?
-Can you lend me some money? I'm in real need man. My family has deserted me.

Stunned as I was, I instictively reached into my pocket.

-Look man, this ten-euro bill is all I have. You can have it, but I need one thing from you.
-Yeah, anything.
-Next time I see you, I want you to be better.
-Sure thing man. I told you, I'm trying to get clean. Thanks.

Then he got into the car, not looking back. The car rolled fast.

I'm sure it has happened to you. Many times we run across somebody that we haven't seen in a very long time, and then, after a week or so, we see them again.

So, two weeks after that incident I saw Vasili again. He was dead...

Να τα εκατοστήσω!

Αυτό είναι το δέκατο post μου! Αναλογιζόμενος και κάτι που μου είπε χτες ένας φίλος μου (δηλαδή ότι με διαβάζει συχνά και ότι κάθε μέρα κοιτάει αν έχω γράψει κάτι καινούριο), οδηγήθηκα στο να παραθέσω κάποιες σκέψεις για το blog γενικά.

Διάφοροι λόγοι με ώθησαν να ξεκινήσω το blog. Σίγουρα, βασικός λόγος ήταν η βαρεμάρα της δουλειάς. Καθοριστικός παράγοντας επίσης ήταν ότι διάβαζα κάποια ωραία blogs, και ήθελα να δω αν μπορώ να τα καταφέρω εξίσου καλά (υπό αυτό το πρίσμα, δικαιολογώ εν μέρει τον Κώστα Γιαννακίδη, ο οποίος έγραψε στο "Ε" ότι πολλοί bloggers γράφουν από ματαιοδοξία, και προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στη blogόσφαιρα).

Ο σημαντικότερος λόγος για μένα όμως ήταν η αγάπη μου για το γράψιμο και ο θαυμασμός που μου προκαλεί ένα καλογραμμένο κείμενο.

Με γοητεύει ο γραπτός λόγος. Χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία με τον προφορικό (λεξιλόγιο, γραμματική, συντακτικό), αλλά οι διαφορές είναι τεράστιες. Όταν μιλάμε, η ταχύτητα παίζει πρωταρχικό ρόλο, και συχνά περνάμε ασυναίσθητα απ' το ένα θέμα στο άλλο (γι' αυτό και πολλές φορές ο διάλογος δεν οδηγεί πουθενά). Αντιθέτως, για να γράψεις κάτι, απαιτείται πρώτα να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια τάξη - να σχεδιάσεις από πριν τι θα πεις και πώς.

Όμως, η αξία του γραπτού λόγου δεν θα είχε καμία σημασία για μένα, αν δεν είχα κάτι να πω. Και εκείνες τις μέρες που ξεκίνησα το blog με απασχολούσε έντονα ένα θέμα (μαντέψτε με τι είχε να κάνει). Αισθανόμουν την ανάγκη να γράψω κάτι γι' αυτό. Μου αρέσει να βλέπω τις σκέψεις μου καταγεγραμμένες.

Σήμερα λοιπόν είναι η δέκατη φορά που συμβαίνει αυτό. Και συνειδητοποιώ ότι εκτός από μένα ενδιαφέρονται κι άλλοι γι' αυτά που γράφω. Όπως είπα ήδη, με πληροφόρησε χτες ένας φίλος μου (ονόματα δεν λέμε gmar) ότι διαβάζει το blog μου κάθε μέρα. Αυτό το πράγμα μου το 'χει πει κι ένας άλλος. Ένας τρίτος με έχει βάλει στα RSS feeds του! Ρε, λες να έχω ταλέντο στη συγγραφή;

Γιατί όχι; Στις Πανελλήνιες του 98 έγραψα 18 στην Έκθεση! Ξεπέρασα όλους τους τριτοδεσμίτες γνωστούς μου. Και μιλάμε για την Έκθεση των Δεσμών (5 σελίδες αναφοράς), όχι για τη γελοία Έκθεση του καινούριου συστήματος.

Κάντε μου μια χάρη. Όποιος διαβάσει αυτό το post ας αφήσει ένα comment (και ανώνυμο ακόμα). Έχω περιέργεια να δω πόσοι διαβάζουν το blog. Η ματαιοδοξία που λέγαμε...

Δέκατο post λοιπόν. Αν και στο στρατό θα μου είναι λίγο δύσκολο να γράφω, μου εύχομαι να τα εκατοστήσω!



ΥΓ. Μαζί με το blog, έχει γενέθλια κι ένα άτομο που σημαίνει πολλά για μένα. Χρόνια πολλά απ' τα βάθη της καρδιάς μου.

Μεταλλικές σκέψεις

Άκουγα πριν λίγο στο iPod Metallica (συγκεκριμένα το Justice For All). Διαπίστωσα ότι οι σκληροί αυτοί ήχοι δεν με αφήνουν ούτε τώρα ασυγκίνητο, παρόλο που πάνε γύρω στα 12 χρόνια από τότε που τους άκουγα φανατικά.

Όλα σχεδόν τα αγόρια περνάνε από αυτή τη φάση, κι εγώ δεν αποτέλεσα εξαίρεση. Όλα στην ίδια περίπου ηλικία - τρίτη γυμνασίου, πρώτη λυκείου, κάπου εκεί. Είναι τα χρόνια της εφηβείας, και η επαναστατικότητα, η ενεργητικότητα, η οργή ίσως, που χαρακτηρίζουν την περίοδο αυτή βρίσκουν τον ιδανικό εκφραστή τους στο metal.

Και δεν υπάρχει καλύτερος εκπρόσωπος του metal από τους Metallica. Το γκρουπ αυτό είναι στην ουσία οι ιδρυτές αυτής της μουσικής - το λέει άλλωστε και το όνομά τους. Μεσουράνησαν τη δεκαετία του 80 (γέμιζαν στάδια με 300.000 άτομα για πλάκα), αλλά και τη δεκαετία του 90, οπότε ωριμάζοντας κι οι ίδιοι, κατόρθωσαν να κάνουν το metal προσιτό και σε ένα πιο ώριμο κοινό.

Πολλοί θα πουν ότι το album με το οποίο πέτυχαν αυτόν τον άθλο (το Black Album δηλαδή) είναι και το καλύτερό τους. Είναι γεγονός ότι ο δίσκος αυτός είναι πολύ σημαντικός από διάφορες απόψεις. Δισκογραφικά ήταν μια πολύ μεγάλη επιτυχία, όχι μόνο για τα δεδομένα του metal αλλά και γενικά. Για το metal υπήρξε ορόσημο, γιατί αγκαλιάστηκε εξίσου από τους σκληροπυρηνικούς μεταλλάδες αλλά και από τους λιγότερο μυημένους. Και τέλος, για τους ίδιους τους Metallica αποτέλεσε σημείο καμπής. Πράγματι, υπάρχουν οι σκληροί Metallica της περιόδου πριν το Black Album, υπάρχει το Black Album, και υπάρχουν και οι soft Metallica μετά το Black Album.

Εγώ όμως πιστεύω ότι ο ακριβώς προηγούμενος δίσκος, το Justice For All δηλαδή, είναι σαφώς ο ανώτερος του συγκροτήματος. Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 80, και η ωριμότητα αλλά και η αυτοπεποίθηση του γκρουπ είναι στα all-time high τους. Επίσης πετυχαίνουν έναν ιδανικό metal ήχο, με απίστευτα κρουστά και με τη χρυσή τομή μεταξύ διαύγειας και σκληρότητας. Και τα τραγούδια... Θα αναφερθώ μόνο στο Ένα: One... Όσοι ξέρουν θα έχουν ήδη ανατριχιάσει.

Το 2003 οι Metallica κυκλοφόρησαν τον μέχρι στιγμής τελευταίο δίσκο τους, ο οποίος δίχασε κοινό και κριτικούς αφήνοντας μια μάλλον χλιαρή εντύπωση. Εμένα μπορώ να πω ότι μου άρεσε, και τον άκουσα αρκετά. Μάλιστα, εκείνο το καλοκαίρι βρισκόμουν στη Νάξο, κι έτσι έχω συνδέσει το CD αυτό με την ανεπανάληπτη βραδινή διαδρομή Άγιος Προκόπιος - Μικρή Βίγλα (by the way, οι διακοπές αυτές ήταν απ' τις καλύτερες της ζωής μου, αλλά γι' αυτό το θέμα θα μιλήσω άλλη φορά).

Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ Metallica (και αν είστε κοπέλα, most certainly you haven't) δώστε τους μια ευκαιρία. Η αισθητική είναι σκληρή, αλλά και το χάρισμα του γκρουπ σαφές...


Update 1/11/2018: κυκλοφόρησε η remastered έκδοση...

 

No.2

Το καλοκαίρι του 2003 ο φίλος μου ο Χρήστος (συμφοιτητής στο ΕΜΠ) είχε κάνει ένα κορυφαίο πάρτυ. Το καλύτερο πάρτυ που έχω πάει ποτέ...

Τι ήταν αυτό που το διαφοροποιούσε; Ο ιδανικός χώρος. Το σπίτι του Χρήστου είναι σαν εξοχικό, με έναν ευρύχωρο και προσεγμένο κήπο (ο αδελφός του είναι κηπουρός...). Επίσης, το μέρος εκεί είναι ψιλοερημικό, οπότε δεν υπάρχει και πρόβλημα με τους γείτονες.

Τα στοιχεία αυτά αξιοποιήθηκαν στο έπακρο. Νοικιάστηκαν επαγγελματικά ηχοσυστήματα και φωτορυθμικά, δημιουργήθηκαν ειδικοί χώροι για τον DJ και για το bar (αλκοόλ εννοείται άφθονο), ο καιρός ήταν ιδανικός... Ο απολογισμός ήταν πάνω από 80 άτομα και μια αξέχαστη βραδιά.

Έκτοτε, πολλοί τον έψηναν να το επαναλάβει (κι εγώ ανάμεσά τους). Εκείνος ήταν διστακτικός, και όχι άδικα: ζημιές στον κήπο και στο σπίτι, έξοδα, χρόνος και μανούρα για να γίνουν όλες οι απαραίτητες προετοιμασίες, άντε να βρεις τα άτομα κτλ.

Τώρα όμως έφτασε ο καιρός για το Νο.2. Επιτέλους ο Χρήστος και ο αδελφός του ψήθηκαν και το πήραν απόφαση. Και μαζί μ' αυτούς ψήθηκαν και όλοι οι παλιοί διοργανωτές, αλλά και κάποιοι καινούριοι. Εγώ είμαι ένας απ' αυτούς...

Αυτή τη φορά λοιπόν αποφάσισα να συμμετάσχω στη διοργάνωση. Άλλωστε, εγώ ήμουν απ' αυτούς που επέμεναν να επαναληφθεί το σκηνικό. Παρόλο που λόγω δουλειάς δεν μπορώ να συμβάλλω όσο θα ήθελα, εντούτοις θα δώσω το magic touch μου!

Βασικά όλοι προσπαθούμε να ξεπεράσουμε το προηγούμενο πάρτυ. Οι ιδέες για να επιτευχθεί αυτό είναι πολλές, και κάποιες θα υλοποιηθούν, άλλες όμως όχι. Το αν θα τα καταφέρουμε θα το κρίνουν οι 120 καλεσμένοι μας...


ΥΓ. Αν είστε κοπέλα και διαβάζετε αυτό το post, τότε θεωρήστε το ως πρόσκληση. Εκτυπώστε το και δείξτε το στην είσοδο!

Ο τολμών νικά

For the record, να σημειώσω ότι είμαι αρκετά διστακτικός (και ντροπαλός), οπότε έχετε υπόψιν σας ότι αυτά που θα πω παρακάτω δεν τα εφαρμόζω απόλυτα ούτε κι εγώ.

Όταν ήμουν στην Αμερική, πήγαινα συχνά στο γυμναστήριο του CMU (στο Skibo για όσους ξέρουν). Εκεί είχε ένα poster το οποίο έδειχνε μια μπασκέτα, και από κάτω έγραφε: You will always lose 100% of the shots you don't make.

Η φράση αυτή δηλώνει κάτι απλό και αυτονόητο: καλύτερα να ρισκάρουμε για κάτι και να αποτύχουμε παρά να μην ρισκάρουμε καθόλου. Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να διαφωνεί. Παρ' όλα αυτά, τόσοι και τόσοι άνθρωποι (κι εγώ ανάμεσά τους) περνούν την καθημερινότητά τους διστάζοντας, δειλιάζοντας αν θέλετε, και μην τολμώντας να διεκδικήσουν κάτι που πραγματικά θέλουν. Τα παραδείγματα είναι πολλά: ανομολόγητοι έρωτες, το ανάστημα που ποτέ δεν υψώθηκε, οι εξετάσεις που ποτέ δεν επιχειρήθηκαν, η καλύτερη δουλειά που ποτέ δεν αναζητήθηκε...

Διάβαζα πρόσφατα μια συνέντευξη του Steve Jobs, ιδρυτή της Apple, τον οποίο θαυμάζω (και έμπρακτα, μιας και είμαι κάτοχος ενός iBook). Εκεί αφηγείται μια ιστορία που είναι αρκετά διδακτική. Κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του, παρατήρησε στο κοινό μια όμορφη κοπέλα. Του έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση που κόντεψε να χάσει τα λόγια του (όσοι ξέρουν τις ομιλίες του Jobs ξέρουν πόσο δύσκολο είναι αυτό). Όταν ολοκλήρωσε την παρουσίαση, σκέφτηκε να πάει να της μιλήσει, όμως είχε κανονίσει ένα σημαντικό meeting. Αναλογίστηκε λοιπόν το εξής: "αν αυτή ήταν η τελευταία μέρα της ζωής μου, θα προτιμούσα να την περάσω με αυτήν την υπέροχη γυναίκα ή να πάω στο βαρετό meeting;". Μαντεύετε ποια ήταν η κατάληξη: της μίλησε, βγήκανε για δείπνο, και λίγους μήνες αργότερα παντρεύτηκαν...

Όλοι έχουμε ακούσει τη φράση "αυτή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου". Μου αρέσει κι εμένα πολύ (άλλωστε σε πρόσφατο post έχω γράψει γι' αυτό το θέμα). Η ανωτέρω ιστορία όμως μας θυμίζει ότι υπάρχει κι άλλη μια: "ζήσε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία", με την οποία επίσης συμφωνώ. Θα τολμήσω λοιπόν να τις συνδυάσω και να φτιάξω ένα δικό μου σλόγκαν: "αυτή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου, κατά τη διάρκειά της όμως να θυμάσαι ότι μπορεί να είναι και η τελευταία".


ΥΓ. Τελικά όπως βλέπετε επέζησα της Μυκόνου. Κορυφή όπως πάντα, τι να λέμε τωρα...