Στα αμερικάνικα πανεπιστήμια υπάρχει το εξής έθιμο: όταν τελειώνει ένας διδακτορικός, αφήνει σε μια κούτα έξω από το γραφείο του διάφορα "άχρηστα" αντικείμενα για να τα πάρει όποιος θέλει. Συνήθως είναι βιβλία, αλλά πολλές φορές μπορεί να βρεις και hardware - mouse, πληκτρολόγια, μέχρι και οθόνες!

Τριγυρίζοντας λοιπόν στους διαδρόμους του Wean Hall, μία από τις πρώτες μέρες που πάταγα το πόδι μου στο Carnegie Mellon, η μοίρα ήθελε να βρω σε μια τέτοια κούτα αυτό:

Όσο ήμουν στην Αμερική δεν αξιώθηκα να διαβάσω ούτε μία σελίδα. Φοιτητής και να διαβάζει άλλωστε; Πού ακούστηκε;

Όταν όμως γύρισα στην Ελλάδα έπρεπε χωρίς άλλη αναβολή να βρω δουλειά (ήμουν και αμερικανοτραφής πλέον, πολύ υψηλές οι απαιτήσεις). Με τον προγραμματισμό δεν είχα και ιδιαίτερα καλές σχέσεις, πάντα διατεινόμουν ότι είμαι "δικτυάς". Στην Ελλάδα όμως το 90% των θέσεων εργασίας στην πληροφορική έχουν να κάνουν με προγραμματισμό. Έκανα την καρδιά μου πέτρα λοιπόν και το διάβασα, και οι γνώσεις αυτές σαφέστατα με βοήθησαν να βρω την πρώτη μου δουλειά στην GNT και μετέπειτα στην Intrasoft.

Αργότερα, ο δρόμος μου με έφερε στο ΚΕΠΥΕΣ (το κέντρο πληροφορικής του στρατού). Εκεί έγραφα επίσης Java, κι έτσι αποφάσισα να πάρω το βιβλίο και να το αφήσω στο γραφείο μου για όσο καιρό θα ήμουν εκεί. Κάποια μέρα το είδε ο διοικητής. Με πλησίασε αλαφιασμένος (όσοι ξέρετε το Ζαφείρη καταλαβαίνετε), και άρχισε να φωνάζει "ΠΟΥ ΤΟ ΒΡΗΚΕΣ ΑΥΤΟ;;". Χρόνια προγραμματιστής αυτός, αποδείχτηκε ότι το θεωρούσε από τα καλύτερα βιβλία και το έψαχνε πολύ καιρό.

Τέλος πάντων, να μην πολυλογώ, το βιβλίο με βοήθησε και στην επόμενη δουλειά μου, αλλά και στην τωρινή στο Χρηματιστήριο Αθηνών (όπου μπορεί να μην πάνε και πολύ καλά τα πράγματα, αλλά το παλεύω!).

Θα είχαν γίνει όλα αυτά αν δεν είχα περάσει έξω από εκείνο το γραφείο; Θα ήμουν αυτός που είμαι τώρα; Ίσως και να υπερβάλλω λιγάκι, αλλά πιθανόν να είμαι μια έκφανση του φαινομένου της πεταλούδας.