Μίνι-αφιέρωμα στις ταινίες τρόμου

Θεωρώ τον εαυτό μου γνώστη του συγκεκριμένου είδους. Έχω δει σχεδόν όλες τις κλασικές ταινίες (τις πιο πολλές μάλιστα στη μορφή που πρέπει να ειδωθούν – σε βιντεοκασέτα), αλλά και τις περισσότερες καινούριες.

Το είδος αυτό πάντα με συνάρπαζε. Όταν ήμουν μικρός, ο λόγος ήταν απλά ότι φοβόμουν. Αργότερα, πέρα από την αδρεναλίνη έμαθα να εκτιμάω και τη δυσκολία που κρύβει η κατασκευή μιας πραγματικά τρομακτικής ταινίας.

Προφανώς, οι πρωτοπόροι (με χρονολογική σειρά) είναι οι εξής:
Ψυχώ (1960)
Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών (1968)
Ο Εξορκιστής (1973)

Αλλά στο post αυτό, θέλω να αναφερθώ στις προσωπικές μου επιλογές. Αυτές που εγώ θεωρώ κορυφαίες. Πάμε λοιπόν:


Η Νύχτα με τις Μάσκες (1978)


Η ταινία-σταθμός του μετρ John Carpenter. Απίστευτα καλοφτιαγμένη και... τρομακτική, αποτέλεσε έμπνευση για χιλιάδες άλλες ταινίες με το ίδιο μοτίβο (ένας ασταμάτητος δολοφόνος που σκοτώνει χωρίς λόγο εφήβους). Καμία όμως δεν την ξεπέρασε. Το αίμα που φαίνεται στην οθόνη είναι ελάχιστο, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Την είδα σε σχετικά προχωρημένη ηλικία, και θα αρκεστώ να πω ότι μετά... φοβόμουν να κοιμηθώ.


Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι (1974)


Εδώ έχουμε τον απόλυτο συνδυασμό τρόμου και αρρωστημένης παράνοιας. Η ποσότητα αίματος είναι και πάλι φτωχή, αλλά αυτά που βλέπει ο άμοιρος θεατής να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια του είναι προϊόντα απίστευτα νοσηρής φαντασίας. Μια ταινία που δύσκολα σβήνεται από τη μνήμη.


Evil Dead (1981)


Ένας έφηβος φαν των ταινιών τρόμου που ακούει στο όνομα Sam Raimi (στη συνέχεια θα γίνει μεγάλος και τρανός) παίρνει την κάμερα στο χέρι και μας δίνει να καταλάβουμε. Ένα όργιο splatter και ατμόσφαιρας, που καταφέρνει να συνδυάσει και χιούμορ. Αξεπέραστη.


Cannibal Holocaust (1980)


Ο λόγος που γράφω το συγκεκριμένο post είναι αυτή η ταινία. Την ανακάλυψα πρόσφατα, και δύσκολα περιγράφεται. Δεν κατατάσσεται ούτε στον τρόμο ούτε στο splatter, αλλά πρόκειται για την αποθέωση του αποτροπιασμού, με εικόνες που κανείς δεν είναι προετοιμασμένος να δει. Όποια φήμη κι αν έχετε ακούσει, είναι πέρα για πέρα αληθινή. Το δικό μου (ανθεκτικό) στομάχι πάντως ανακατεύτηκε, και για πρώτη φορά σκέφτηκα να κλείσω ταινία. Δείτε τη με δική σας ευθύνη...

Καλή θέαση!