Happy people have no stories

Το λέω αυτό για να εξηγήσω τη μακρά αποχή. Είναι και το ότι δεν έχω internet (παρά μόνο σε netcafe), αλλά βασικά ο κύριος λόγος είναι ότι περνάω ανέλπιστα καλά και δεν έχω και πολλά να πω.

Μπορώ όμως να μιλήσω λίγο για τον Έβρο. Τρεις μήνες κλείνω πλέον εδώ. Άλλωστε καιρό τώρα φλερτάρω με την ιδέα του photoblogging.

Περίεργο μέρος ο Έβρος. Πιθανόν οι περισσότεροι να έχουν στο μυαλό τους ένα ορεινό και παγωμένο τοπίο, αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι (τουλάχιστον ως προς το ορεινό)...

Δεν έχω ξαναδεί πιο επίπεδη περιοχή. Απέραντες πεδιάδες εκτείνονται ως εκεί που φτάνει το μάτι. Δείτε για παράδειγμα αυτή τη φωτογραφία του Άρδα, ενός παραπόταμου του Έβρου:



Το ποτάμι αυτό έχει και μια αξιοσημείωτη ιδιαιτερότητα: όταν δεν έχει πολύ νερό, μπορείς να το διασχίσεις με το αμάξι!



Λίγο πιο πέρα συνάντησα αυτή την όμορφη εικόνα. Αναρωτήθηκα πού να πηγαίνει άραγε η γιαγιά. Τουλάχιστον δεν θα κουραστεί απο την ανηφόρα...



Υπάρχουν και κάποιοι λόφοι. Το στρατόπεδό μας είναι τοποθετημένο πίσω από έναν, για ευνόητους λόγους. Να ο δρόμος που οδηγεί στην κεντρική πύλη:



Βέβαια, για να τα δει κανείς όλα αυτά, προϋποτίθεται ορατότητα. Όλες οι προηγούμενες φωτογραφίες τραβήχτηκαν με ηλιοφάνεια. Όμως, τις τελευταίες μέρες το σκηνικό είναι κάπως έτσι:



Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να μη γίνει έτσι (αυτή η photo είναι από πέρσι, παρατηρήστε το ύψος του χιονιού):



Κατά τ' άλλα, όλα καλά! Ένας μήνας έμεινε...