Παρασκευή και 13

Υποτίθεται ότι αυτή η μέρα είναι γρουσούζικη. Not quite! Εγώ χτες, μέσα σε μιά μέρα, απολύθηκα και προσλήφθηκα ταυτόχρονα!

Θα μου πείτε, η απόλυση είναι ευτυχές γεγονός; Είναι, αν μιλάμε για στρατό!

Πάρνηθα

Δεν χρειάζεται φυσικά να πω ότι καταδικάζω το έγκλημα που διαπράχθηκε στην Πάρνηθα. Επειδή όμως αρέσκομαι να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, έχω τρεις ενστάσεις:

1. Αν ερχόταν κάποιος και σας έλεγε "Σου δίνω 10.000 ευρώ για να βάλεις μια φωτιά στο δάσος", τι θα κάνατε;

2. Έχετε πάει ποτέ στην Πάρνηθα; Εγώ πάντως όχι. Μόνο όταν καίγονται τα δάση θυμόμαστε την ύπαρξη και τη σπουδαιότητά τους.

3. Καταλαβαίνω τους κατοίκους που ωρύονται και διαρρηγνύουν τα ημάτιά τους. Όμως εκεί που είναι τα σπίτια τους, λογικά δεν θα ήταν δάσος παλιά; Το ίδιο ισχύει και στην Πεντέλη, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό.

Σιγά τ' αυγά. Μερικά έλατα λιγότερα... Όλοι αυτοί που έρχονται στην Αθήνα από όλα τα μέρη της Ελλάδας (και όχι μόνο), κάπου πρέπει να μείνουν.

Pitt

Βρήκα μια ωραία φωτογραφία του Pittsburgh, και συνειδητοποίησα ότι τελικά αυτήν την πόλη δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ...

Τσαμπέ domain names!

Η Microsoft τρελάθηκε! Δίνει δωρεάν βαρβάτα domain names (.com, .net κτλ), καθώς και ένα εύχρηστο εργαλείο για να σχεδιάσετε ένα απλό site. Η μόνη προϋπόθεση είναι να έχετε αμερικάνικη πιστωτική κάρτα...

http://office.microsoft.com/en-us/officelive/default.aspx

Εγώ έφτιαξα ήδη 2 siteάκια. Τα γράφω (και) εδώ με την ελπίδα να προωθηθούν στο Google:

Goulielmos
Cosmos Glass

Η απαισιοδοξία της υπηρεσίας

Τετάρτη βράδυ, και για άλλη μια φορά βρίσκομαι στο ΚΕΠΥΕΣ για 24ωρη υπηρεσία γραφείου. Δεν είναι και σκοπιά, αλλά η μοναξιά είναι υπαρκτή.

Πιστός σύντροφος το iPod. Ακούω το εξαιρετικό Nightswimming των REM, και ένας στίχος μου δίνει έμπνευση: "September is coming soon".

Τι απαισιόδοξος στίχος!

Μου θυμίζει όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν μπορούν να απολαύσουν το παρόν, ακόμα κι αν είναι όμορφο, γιατί σκέφτονται τα δυσάρεστα του μέλλοντος. Πασχίζουν όλο το χρόνο περιμένοντας το καλοκαίρι, και όταν έρθει δεν μπορούν να το χαρούν, γιατί σκέφτονται τις δυσκολίες του Σεπτέμβρη. Ανυπομονούν να έρθει το σαββατοκύριακο, και από το πρωί του Σαββάτου σκέφτονται ήδη τη Δευτέρα. Μετράνε μέρες θητείας, και όταν αυτή πλησιάζει στο τέλος της δυσανασχετούν, γιατί θα πρέπει μετά να ξεκινήσουν δουλειά...

Διαφωνώ τελείως με αυτή τη νοοτροπία. Μα πόσο χαζοί είναι αυτοί οι άνθρωποι; "Ζήσε τη στιγμή" λέει μιά γνωστή διαφήμιση, κι έχει απόλυτο δίκιο.

Μήπως βρίσκετε τα σχόλιά μου λίγο υπερβολικά; Επίτηδες είναι έτσι, γιατί στην πραγματικότητα μιλάω για τον εαυτό μου...

Αν και είμαι γενικά πολύ θετικός και αισιόδοξος, πολλές φορές πιάνω τη σκέψη μου να περιπλανάται σε παρόμοια μονοπάτια απαισιοδοξίας. 'Οντως το καλοκαίρι πλησιάζει. Όμως κι ο Σεπτέμβρης δεν θ' αργήσει...

Προσπαθήστε να μην μου μοιάσετε σ' αυτό.

Πέσιμο

-Σκεφτόμουν μήπως να περάσουμε τη σχέση μας στο επόμενο επίπεδο...
-Δηλαδή;
-Έλα τώρα, μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, μου είναι ήδη αρκετά δύσκολο. Εννοώ να τα φτιάξουμε.
-Να τα φτιάξουμε;; Γιατί, μια χαρά δεν είμαστε κι έτσι;
-Να, ξέρεις... Θα ήθελα κάτι παραπάνω...
-Τι εννοείς;
-Εννοώ να σε παίρνω κάθε μέρα τηλέφωνο, να βγαίνουμε μέρα παρά μέρα, να προσθέσουμε το σεξουαλικό στοιχείο (προφανώς!), να μιλάμε για όλους και για όλα... Και ίσως κάποια μέρα να σ' ερωτευτώ...

Hail And Kill

Δέκα χρόνια πριν έψαχνα να βρω μια macho και brutal μουσική για να ταιριάξει στα εφηβικά γούστα μου - και τη βρήκα στους Manowar.

Αύριο θα τους δω επιτέλους και live! Fuck the world! Hail and kill!

Ορίστε και το τελευταίο τους βιντεοκλίπ:
http://www.youtube.com/watch?v=N_UGFLT0VMY


Update 2019:
https://www.youtube.com/watch?v=vmv5g6o1zNY
(τι ζήσαμε...)

Δύο προτάσεις

Κυριακή απόγευμα, στο μεταίχμιο χειμώνα και άνοιξης. Με μια τέλεια συννεφιά, που καμία λιακάδα δεν μπορεί να φτάσει. Έχω δύο προτάσεις να σας κάνω:

Προορισμός: Palmier Bistro στη Βούλα (πάνω από το θερινό Galea)

Soundtrack: Radiohead - Fade out

Υπό τους ήχους των Radiohead γράφω αυτό το post. Και μόλις το τελειώσω, ξεκινάω για το Palmier...

Happy people have no stories

Το λέω αυτό για να εξηγήσω τη μακρά αποχή. Είναι και το ότι δεν έχω internet (παρά μόνο σε netcafe), αλλά βασικά ο κύριος λόγος είναι ότι περνάω ανέλπιστα καλά και δεν έχω και πολλά να πω.

Μπορώ όμως να μιλήσω λίγο για τον Έβρο. Τρεις μήνες κλείνω πλέον εδώ. Άλλωστε καιρό τώρα φλερτάρω με την ιδέα του photoblogging.

Περίεργο μέρος ο Έβρος. Πιθανόν οι περισσότεροι να έχουν στο μυαλό τους ένα ορεινό και παγωμένο τοπίο, αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι (τουλάχιστον ως προς το ορεινό)...

Δεν έχω ξαναδεί πιο επίπεδη περιοχή. Απέραντες πεδιάδες εκτείνονται ως εκεί που φτάνει το μάτι. Δείτε για παράδειγμα αυτή τη φωτογραφία του Άρδα, ενός παραπόταμου του Έβρου:



Το ποτάμι αυτό έχει και μια αξιοσημείωτη ιδιαιτερότητα: όταν δεν έχει πολύ νερό, μπορείς να το διασχίσεις με το αμάξι!



Λίγο πιο πέρα συνάντησα αυτή την όμορφη εικόνα. Αναρωτήθηκα πού να πηγαίνει άραγε η γιαγιά. Τουλάχιστον δεν θα κουραστεί απο την ανηφόρα...



Υπάρχουν και κάποιοι λόφοι. Το στρατόπεδό μας είναι τοποθετημένο πίσω από έναν, για ευνόητους λόγους. Να ο δρόμος που οδηγεί στην κεντρική πύλη:



Βέβαια, για να τα δει κανείς όλα αυτά, προϋποτίθεται ορατότητα. Όλες οι προηγούμενες φωτογραφίες τραβήχτηκαν με ηλιοφάνεια. Όμως, τις τελευταίες μέρες το σκηνικό είναι κάπως έτσι:



Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να μη γίνει έτσι (αυτή η photo είναι από πέρσι, παρατηρήστε το ύψος του χιονιού):



Κατά τ' άλλα, όλα καλά! Ένας μήνας έμεινε...