Πήρα καινούριο PC!

Τελικά ο κορωνοϊός επέφερε τρομερές αλλαγές στη ζωή μας... Να φανταστείτε, αγόρασα PC μετά από 20 χρόνια! Η τελευταία φορά που πήρα μηχανάκι Windows ήταν το 2000, με έναν Pentium 3. Από τότε πέρασα στον υπέροχο κόσμο της Apple, και θεώρησα ότι δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ πίσω. Έλα όμως που ο γιος χρειάστηκε έναν φτηνό desktop υπολογιστή για να κάνει τα διαδικτυακά του μαθήματα... Οπότε αγόρασα PC.

Με αφορμή αυτό, σκέφτηκα να γράψω ένα ποστ που σχεδίαζα καιρό: μια ανασκόπηση σε όλα τα μηχανήματα που ήταν δικά μου (εξαιρούνται δηλαδή τα εργασιακά). Πάμε λοιπόν:

1. Vegas
Το πρώτο μου PC ήταν ένα Vegas, στα τέλη της δεκαετίας του 80. Φυσικά μου το πήρε ο πατέρας μου. Είχε έναν επεξεργαστή NEC V20, ο οποίος ήταν αντίγραφο του 8088, και μονόχρωμη οθόνη βεβαίως, επιπέδου Hercules. Η RAM λογικά ήταν 640KB. Στην αρχή διέθετε μόνο ένα drive 5.25" 360K, αλλά κατάφερα κάποια στιγμή να του βάλω έναν έξτρα drive controller, κι έτσι απέκτησε δύο νέα drives, και μάλιστα HD: 5.25" 1.2M και 3.5" 1.44Μ! Λειτουργικό σύστημα ήταν φυσικά το MS-DOS 3.3.

Με τη Vegas τώρα, υπάρχει μια περίεργη κατάσταση. Ψάχνοντας περιοδικά της εποχής, μπορεί κάποιος να βρει πολλές διαφημίσεις Vegas, με αντιπρόσωπο τη Selcon (εμείς το πήραμε από Supervisor αν δεν κάνω λάθος). Όμως στις διαφημίσεις αυτές εμφανίζονται δύο διαφορετικά λογότυπα!

Εμένα πάντως το δικό μου είχε ένα case που έμοιαζε με το παρακάτω (δυστυχώς δεν το έχω πια για να σας δείξω το πραγματικό):

Για την ιστορία, να πω ότι αν και το μηχάνημα αυτό ήταν εντελώς ακατάλληλο για παιχνίδια, εγώ το αξιοποίησα κυρίως για τέτοια χρήση (άντε και λίγο BASIC). Τα "όπλα" μου προς αυτήν την κατεύθυνση ήταν δύο: το μαγικό προγραμματάκι SIMCGA, και το παρακάτω joystick:

2. 386DX/40

Πέρασαν 4-5 χρόνια, και διάφοροι φίλοι μου είχαν πάρει υπολογιστή πια (ενώ όταν πήρα το Vegas ήμουν από τους πρώτους). Κάποιος είχε το IBM PS/2 με κάρτα γραφικών MCGA (που σε ορισμένα παιχνίδια πλησίαζε τη VGA), κάποιος άλλος είχε IBM PS/1 με actual VGA, και ένας τρίτος (αλλά και ο ξάδερφός μου) είχε μια Amiga 500, που όποιος την έβλεπε του έπεφταν τα σαγόνια. Η κατάσταση αυτή δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Πίεσα λοιπόν τον πατέρα μου, ισχυριζόμενος ότι χρειαζόμουν καλύτερο μηχάνημα για να κάνω και κάτι άλλο εκτός από... παιχνίδια, και τον έπεισα να μου πάρει το υπέρτατο 386DX στα 40MHz της AMD, με μια VGA Trident 256KB, μια οθόνη της κακιάς ώρας αλλά τουλάχιστον έγχρωμη (μάρκας NTC), 40MB σκληρό δίσκο και 2MB RAM. Αυτός ο υπολογιστής αγοράστηκε επίσης από τη Supervisor (που νομίζω ότι υπάρχει ακόμα) κάπου στο 1993. Στην αρχή είχε MS-DOS 5 αν θυμάμαι καλά, αλλά πολύ γρήγορα του πέρασα το αξέχαστο DR-DOS 6.

Το συγκεκριμένο PC ήταν τόσο ισχυρό που κράτησε για 7 χρόνια. Φυσικά με διάφορες αναβαθμίσεις: καταρχάς προστέθηκε κάρτα ήχου (αυθεντική Sound Blaster), λίγο αργότερα μπήκε καλύτερη κάρτα γραφικών (η ταχύτατη Cirrus Logic 5422 με 1MB, για να σηκώνει το Street Fighter 2), μεγαλύτερος σκληρός δίσκος (420MB), CD-ROM Pioneer 4πλής ταχύτητας (για το οποίο έφαγα όλη τη Στουρνάρη ψάχνοντας για ATAPI controller - ολόκληρη ιστορία αυτή), καθώς και άλλα 2 MB RAM (που αγοράστηκαν αποκλειστικά για το Mortal Kombat, όπως εξιστορείται σε αυτό το post).

Επίσης σε αυτόν τον υπολογιστή έβαλα πρώτη φορά ποντίκι (διαβάστε σχετικά εδώ) το οποίο ήταν απαραίτητο τόσο για τα περίφημα point-and-click adventures, όσο και για τα Windows 3.1 που εγκατέστησα κάποια στιγμή:

Τελευταίο και σημαντικότερο, με το PC αυτό συνδέθηκα πρώτη φορά στο internet! Με την ιστορική Hellas on Line και ένα modem US Robotics 14400:

Το case ήταν κάπως έτσι (ούτε αυτό το έχω):

και η motherboard, την οποία την έχω κρατήσει, ήταν αυτή:

3. Orka Pentium 3
Και φτάνουμε λοιπόν στο σωτήριο έτος 2000 και στο PC που ανέφερα στην εισαγωγή. Ένα Pentium 3, ταχύτητας 1 GHz (σπάσαμε το φράγμα των 1000 MHz). Ήμουν στο Πολυτεχνείο πλέον, σπουδάζοντας το αντικείμενο αυτού του ποστ, με το οποίο ασχολιόμουν από παιδάκι, οπότε χρειαζόμουν πια ένα σύγχρονο μηχάνημα για εργασίες... αλλά και για τα καινούρια παιχνίδια! To PC αυτό διέθετε μια κάρτα γραφικών nVidia GeForce 2 με 32ΜΒ RAM (8πλάσια από την κεντρική RAM του προηγούμενου υπολογιστή μου), 128 MB RAM, 20GB σκληρό δίσκο (αλλάξαμε τάξη μεγέθους και εδώ), θύρες USB, αλλά και DVD-ROM drive! Αγοράστηκε από το ιστορικό PC Center στο Περιστέρι, και αρχικά είχε τα τραγικά Windows Millenium ("μουρλένιουμ" τα είχε αποκαλέσει ο αξέχαστος πωλητής Ζαμπετάκης).

Και σε αυτήν την περίπτωση έγιναν αναβαθμίσεις αργότερα (RAM και δίσκος), καθώς και προσθήκη PCI κάρτας για υποστήριξη Wi-fi, το οποίο μπήκε στη ζωή μας κάπου τότε. Επίσης σε αυτό το PC έβαλα την πρώτη μου LCD οθόνη (μια μέτρια Hitachi αρχικά, και μια φανταστική Eizo αργότερα).

Αυτό το μηχάνημα το έχω ακόμα, οπότε υπάρχει πραγματική φώτο:

Ιδού και το εσωτερικό του:

4. Apple iBook G4
Το 2005 με βρίσκει στην Αμερική για μεταπτυχιακό. Για τις σπουδές μου εκεί χρειάστηκε να αγοράσω το πρώτο μου laptop, και η επικρατέστερη επιλογή ήταν φυσικά κάποιο με Windows. Κι όμως, πήρα μια τολμηρή απόφαση: αγόρασα Apple!

Τολμηρή γιατί δεν ήταν σίγουρο ότι τα προγράμματα που χρειαζόμουν για το πανεπιστήμιο θα υπάρχουν στην Apple. Κι όμως έκανα το βήμα για τέσσερις λόγους:
α. Σχεδόν όλη η εκεί ακαδημαϊκή κοινότητα είχε Apple
β. Αν μπεις σε Apple Store είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα ψωνίσεις
γ. Έδιναν δώρο iPod (στα πλαίσια των λεγόμενων college offers)
δ. Ήταν... φτηνό (!)

Οπότε πήρα το πανέμορφο iBook G4 12 ιντσών, με το εκπληκτικό Mac OS X Tiger. Το συγκεκριμένο post είναι κυρίως για PC, οπότε δεν θέλω να επεκταθώ για την Apple, αλλά θα πω ότι ήταν μια απόφαση που δεν τη μετάνιωσα ποτέ μέχρι σήμερα.

5. Mac mini
Βρισκόμαστε στο 2010, έχω προ πολλού επιστρέψει Ελλάδα, και θέλω επιτέλους να αντικαταστήσω το desktop μου (βλέπε #3), το οποίο έχει κλείσει δεκαετία. Εκτός αυτού η Apple έχει πλέον κυκλοφορήσει το κοσμοϊστορικό iPhone, και στους υπολογιστές έχει περάσει σε αρχιτεκτονική Intel, η οποία μάλιστα απαιτείται αν κάποιος θέλει να κάνει development για το iPhone.

Όλα αυτά με οδηγούν να παραγγείλω ένα Mac mini από έναν φίλο ο οποίος βρίσκεται Αμερική για διακοπές εκείνη την περίοδο. Να σημειωθεί ότι αυτός ήταν ο πρώτος υπολογιστής που αγόρασα με δικά μου χρήματα!

Σήμερα, 10 χρόνια μετά, το μηχανάκι αυτό ζει και βασιλεύει (με αναβάθμιση στη RAM και προσθήκη δίσκου SSD). Απλά κορυφαίο hardware.

6. MacBook Air
Κάποια στιγμή έπρεπε να αντικατασταθεί και το παλαίμαχο iBook. Αυτό συνέβη το 2012, με το ανεπανάληπτο MacBook Air 11 ιντσών, ένα laptop που κατά τη γνώμη μου θα μείνει στην ιστορία ως το καλύτερο όλων των εποχών.

(Για το πρώτο Air είχα γράψει τότε αυτό.)

7. MacBook 12"
Πέντε χρόνια μετά το Air, και πάλι με αφορμή το ταξίδι γνωστού στην Αμερική, πήρα ένα laptop κόσμημα, το MacBook 12 ιντσών του 2017. Το μηχανάκι αυτό δανείστηκε πολλά στοιχεία από τις mobile συσκευές της Apple, κάτι που για πολλούς είναι κατακριτέο, αλλά το αποτέλεσμα είναι η υπέρτατη φορητότητα σε ένα σύστημα που τρέχει το πανίσχυρο MacOS. Αυτό είναι το laptop μου ακόμα και σήμερα, το χρησιμοποιώ τόσο στο σπίτι όσο και στη δουλειά, και σε αυτό γράφεται το παρόν post. Το λατρέυω.

8. HP ProDesk 400 G1 SFF
Και φτάνουμε στο σήμερα, και στον λόγο για τον οποίο γράφεται αυτό το post. Ένα τέτοιο Hewlett Packard PC έχω τους τελευταίους μήνες στη νέα μου δουλειά, οπότε ήξερα από πρώτο χέρι ότι είναι σκυλί του πολέμου. Όταν λοιπόν το είδα σε μια διαφήμιση refurbished στο Facebook (το οποίο πάντα ξέρει τι θέλεις πριν το θελήσεις), το παρήγγειλα αμέσως. Και πραγματικά είναι εξαιρετικό. Δεν είναι τελευταίας γενιάς, αλλά για αυτά που το θέλω είναι ό,τι πρέπει, και με πολύ καλή (για PC) ποιότητα κατασκευής. Και τα Windows 10 επιτέλους είναι αξιοπρεπή.

Η αγορά έγινε από το MG Manager, ένα κατάστημα της παλιάς φρουράς το οποίο επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας (βασικά ακμάζει, όχι απλά επιβιώνει). Δείτε μια διαφήμισή του από το μακρινό 1993:

Τώρα, ίσως αναρωτιέστε γιατί πόσταρα μια φώτο του HP από το εσωτερικό του, και όχι το εξωτερικό case του. Η απάντηση είναι ότι, αγοράζοντας πάλι PC μετά από 20 χρόνια, ξαναμπήκα στο τριπάκι των αναβαθμίσεων. Ήδη αγόρασα μια Asus κάρτα γραφικών, 27 χρόνια μετά την προαναφερθείσα Cirrus Logic. Παρακάτω μπορείτε να δείτε και τη μια και την άλλη:

Επίσης αγόρασα εξωτερική κάρτα ήχου:

(όπως βλέπετε δεν είναι κάρτα πια, γι' αυτό είπα να τη βάλω δίπλα στην κανονική μου - παλιότερη - κάρτα ήχου)

Να μην τα πολυλογώ, εύχομαι να βγω σύντομα απ' αυτό το τριπάκι, γιατί εγώ απλά είπα να πάρω ένα φτηνό PC...

Όλα αυτά τα χρόνια, ο κοινός παρονομαστής είναι η αγάπη μου για τους υπολογιστές! Και έπεται συνέχεια...

Mortal upgrades

Σωτήριο έτος 1994. Είχα τότε ένα πανίσχυρο - για την εποχή - PC, με επεξεργαστή AMD 386DX στα 40 MHz, ταχύτατη VGA Cirrus Logic 5422, κάρτα ήχου SoundBlaster, και δύο (2) ολάκερα MB RAM. Έπαιζα Doom, Street Fighter και όλα τα adventures της LucasArts απροβλημάτιστα!

Και τότε συμβαίνει το μοιραίο... Κυκλοφορεί η έκδοση για υπολογιστές του κραταιού Mortal Kombat, το οποίο λίγο καιρό πριν είχα δει στα ηλεκτρονικά του Bowling Center και μου έπεσαν τα σαγόνια. Και γιατί μοιραίο; Γιατί η έκδοση για PC απαιτούσε 4 MB RAM!

Αυτό το παιχνίδι όμως ήταν κάτι που δεν μπορούσα να προσπεράσω, κι έτσι έπεισα τον πατέρα μου, εκτός απ' την αγορά του παιχνιδιού, να μου πληρώσει και τα δύο έξτρα MB RAM... (Η μόνη δέσμευση από εμένα ήταν να τα τοποθετήσω μόνος μου)

Φυσικά αυτή η αγορά δεν πήγε στράφι. Το παιχνίδι ήταν εξαιρετικό και μου χάρισε άπειρες ώρες ψυχαγωγίας, αλλά και η αναβάθμιση ήταν κάτι που έτσι κι αλλιώς θα χρειαζόμουν αργά ή γρήγορα, καθώς πειραματιζόμουν με τις όλο και πιο απαιτητικές εφαρμογές των Windows 3.1.

Και φτάνουμε αισίως στο σήμερα, 25 χρόνια μετά. Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε το Mortal Kombat 11, για PC, PS4, Xbox και Nintendo Switch. Απ' όλα αυτά, είμαι ευτυχής κάτοχος του τελευταίου! (για τα παιδιά βεβαίως βεβαίως). Εννοείται αγόρασα το παιχνίδι αμέσως:

Έλα όμως που το συγκεκριμένο cartridge απαιτεί σχεδόν 20 GB έξτρα αποθηκευτικού χώρου, κάτι που καθιστά απαραίτητη την προσθήκη εξωτερικής SD card:

Δεύτερη φορά λοιπόν που "αναγκάζομαι" να κάνω αναβάθμιση λόγω του Mortal Kombat... Fatality!

Πληκτρολόγια, ποντίκια και άλλα ζώα

Καταρχάς να πω ότι, μετά από τόσα χρόνια, η αγάπη μου για την Apple καλά κρατεί. Τελευταίο μου απόκτημα είναι το πολυτελέστατο Magic Keyboard with Numeric Keypad, μια συσκευή που για πολύ καιρό έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν χρειάζεται. Αλλά στα πρόσφατα γενέθλιά μου είχα στερέψει από ιδέες για δώρα, οπότε...

Δείτε το δίπλα-δίπλα με το παλιότερο Apple ADB Keyboard 2, το οποίο είχα αγοράσει μεταχειρισμένο κάποτε, στα πλαίσια της "συλλεκτικής" μου ιδιότητας:

Με αφορμή όμως αυτήν την αγορά, με έπιασε μια "μανία" με τα input devices γενικότερα, τα οποία άλλωστε είναι εργαλεία καθημερινής τριβής για εμάς τους πληροφορικάριους.

Η πρώτη παρατήρηση που έκανα ήταν σχετική με το layout (διάταξη) των πληκτρολογίων. Συγκεκριμένα διαπίστωσα ότι το Magic Keyboard στην Ελλάδα δεν διατίθεται σε US layout, αλλά μόνο σε UK (είτε με ελληνικά γράμματα είτε χωρίς). Αυτό με ενόχλησε κάπως - γιατί από τη δουλειά μου έχω συνηθίσει την αμερικάνικη διάταξη - αλλά το αποδέχτηκα. Να το έχετε όμως υπόψιν σας αν σκέφτεστε να επενδύσετε σε πληκτρολόγιο.

Ακολουθούν τα πληκτρολόγια που (θυμάμαι να) είχα στο παρελθόν, είτε στο σπίτι είτε στη δουλειά:

Τα τελευταία δύο χρόνια δουλεύω με το παρακάτω Dell πληκτρολόγιο (KB216t), το οποίο έχει αποδειχτεί "σκυλί του πολέμου" απέναντι στην κακομεταχείριση ενός προγραμματιστή:

Φυσικά έχω αγοράσει ένα ίδιο και για το σπίτι πλέον... Τόσο πολύ έχω ερωτευτεί την αντοχή του, τη διάταξή του και την αίσθηση των πλήκτρων του.

Πάμε τώρα στα ποντίκια... Μεγάλη ιστορία κι αυτή.

Μάλλον το πρώτο mouse που αγόρασα (για τον 386 μου - στον 8088 δεν έβαλα ποντίκι ποτέ) ήταν ένα Quickshot. Ναι, από την ίδια εταιρεία που έβγαζε τα θρυλικά joystick! Το συγκεκριμένο mouse δεν το βρίσκω στο Google, και ούτε έχω κάποια φωτογραφία διαθέσιμη, αλλά επιφυλάσσομαι μόλις κάνω την απαιτούμενη ανασκαφή στο πατρικό μου.

(Update: βρέθηκε...)

Στη συνέχεια πήγα σε σοβαρότερα εργαλεία, και συγκεκριμένα στο Mouse 1 (ή αλλιώς "dove mouse") της πανίσχυρης και κραταιάς τότε Microsoft:

Τα επόμενα δύο ποντίκια μου ήταν τα παρακάτω:

Φυσικά πρώτα το δεξί (Microsoft Mouse 2) και στη συνέχεια το αριστερό (Wireless Intellimouse Explorer) το οποίο ήταν από τα πρώτα ασύρματα που κυκλοφόρησαν. Θυμάμαι ότι το πήρα από τον εκλιπόντα "Παπασωτηρίου" της Πολυτεχνειούπολης, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι ποτέ δεν με ενθουσίασε η ακρίβειά του και η διάρκεια ζωής των μπαταριών του.

Για άλλη μια φορά, θα εκθειάσω τη συσκευή που χρησιμοποιώ τα τελευταία δύο χρόνια:

Το ποντίκι που βλέπετε στο προσκήνιο είναι το Microsoft Wireless Mouse 900, και είναι τόσο εξαιρετικό που αγόρασα άλλα δύο (ένα για το σπίτι και ένα αναπληρωματικό). Μάλιστα, η μια αγορά έγινε στη Στουρνάρη!

Αυτά λίγο-πολύ... Ναι ξέρω, από Apple keyboard ξεκινήσαμε και καταλήξαμε σε Microsoft mouse, αλλά έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι της πληροφορικής. Παθιαζόμαστε με αυτά τα πράγματα, και καταλήγουμε σε... χειμάρρους.

Για το τέλος να πω το εξής: είτε είστε του χώρου είτε όχι, κατά πάσα πιθανότητα βρίσκεστε μπροστά σε έναν υπολογιστή όλη τη μέρα. Δώστε λοιπόν λίγη προσοχή σε αυτές τις συσκευές. Είναι εργαλεία που μπορούν να κάνουν την εμπειρία σας πιο ευχάριστη - ή αντίθετα, πολύ πιο δυσάρεστη αν δεν είναι ποιοτικά, και μάλιστα χωρίς να καταλαβαίνετε το γιατί...

iPod touch - the sequel

Εννιά χρόνια μετά, ο παλιός παραδίδει τα σκήπτρα στον διάδοχο:

(Δείτε το πρώτο ποστ εδώ: http://agouliel.blogspot.com/2008/03/touch-your-music.html )

Retro #2

Retro

Από το τεύχος 36 του User (Μάιος 1993):



Και από το τεύχος 37:

Πού αποτυγχάνει ο Κυνόδοντας

Είδα πρόσφατα την πολυσυζητημένη αυτή ταινία. Οι περγαμηνές της πολλές (υποψηφιότητα για Oscar ξενόγλωσσης ταινίας, πρώτη φορά μετά την Ιφιγένεια του 1977).

Στη συνέχεια διάβασα και το άρθρο του Αρκούδου με την κριτική του για τον Κυνόδοντα, όπου βασικά τον εκθειάζει.

Προφανώς πολλοί θα βρουν θετικά σ' αυτήν την ταινία. Όντως οι αλληγορίες και όλα αυτά που λέει το blog υπάρχουν.

Όμως το ζουμί για μια ταινία είναι η αίσθηση που σου δίνει την ώρα που την βλέπεις. Και δυστυχώς, ο Κυνόδοντας την ώρα που τον βλέπεις προκαλεί την αποστροφή σε κάποιες σκηνές και το γέλιο στις περισσότερες άλλες...